Η προσβολή της Εκκλησίας της Κρήτης και ο αρνητικός ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου 

Οι παρεμβάσεις κυβερνήσεων στα της ελλαδικής εκκλησίας προϋπάρχουν από γενέσεως του Ελληνικού κράτους και ειδικά από τη στιγμή που της δόθηκε το αυτοκέφαλο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Εκκλησία της Κρήτης ανήκε πάντα διοικητικώς και πνευματικώς στο Πατριαρχείο και έλαβε καθεστώς ημιαυτονομίας προκειμένου να χειρίζεται τα του οίκου της. 

Εντάσεις στο εσωτερικό της υπήρχαν, όχι όμως ισχυρές. Μείζονα κρίση στην εκκλησία της Κρήτης είχαμε από το 1978 και για μια πενταετία περίπου, γιατί μεγάλο μέρος των μητροπολιτών δεν αποδέχθηκε την επιλογή του μακαριστού Τιμόθεου στη θέση του Αρχιεπισκόπου, μετά το θάνατο του Ευγένιου. 

Ο Τιμόθεος, μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας, με σπουδαίο κοινωνικό έργο στην περιοχή της Μεσαράς, επιλέχθηκε από το Πατριαρχείο για τη θέση του Αρχιεπισκόπου, που παρέκαμψε αρχαιότερους μητροπολίτες οι οποίοι αντέδρασαν εντόνως, με αποτέλεσμα για χρόνια να μην είναι δυνατή καν η σύγκληση της Ιεράς Συνόδου. 

Τότε οι αντιδράσεις εστράφηκαν και στον υπουργό Συντονισμού της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με τους αρχιερείς να λένε ότι εξαιτίας δικής του παρέμβασης στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπήρξε η εκλογή Τιμόθεου. 

Το 1983 ήρθε από την Κωνσταντινούπολη αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου με κορυφαίους ιεράρχες, πραγματοποιήθηκε πολύωρη σύσκεψη στο Αρχιεπισκοπικό μέγαρο και σταδιακά η Κρητική εκκλησία επανήλθε σε ήρεμα νερά. 

Αυτά όμως που γίνονται αυτές τις μέρες ξεπερνούν κάθε λογική και η αντίδραση της Ιεράς Συνόδου με μια αυστηρή ανακοίνωση, δείχνει ότι η σχέση της με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται σε κρίση, με αφορμή την εκλογή του νέου Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου, στα Χανιά. Η σπουδή της κυβέρνησης να περάσει τροπολογία που να μην επιτρέπει τη μετάθεση ή την εκλογή νυν μητροπολίτη και συγκεκριμένα του Κισσάμου και Σελίνου, Αμφιλόχιου, αποτελεί μείζονα προσβολή για την Εκκλησία της Κρήτης και αντιθεσμική παρέμβαση στο εσωτερικό της. 

Να σημειώσουμε ότι με βάση τον υπάρχοντα καταστατικό χάρτη της κρητικής εκκλησίας στο παρελθόν είχαμε δύο μετακινήσεις 

μητροπολιτών, του Κύριλλου από τη μητρόπολη Κισσάμου και Σελίνου στη μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας και το 1987 τη μετακίνηση του Λάμπης και Σφακίων, Θεόδωρου, στη μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου. Επομένως προηγούμενο υπάρχει. 

Η σπουδή της κυβέρνησης οφείλεται, όπως φαίνεται καθαρά, στο γεγονός ότι Αμφιλόχιος δεν είναι αρεστός σε πολιτικούς που έλκουν την καταγωγή τους από τα Χανιά, γιατί δεν είναι απολύτως ελεγχόμενος. Σε αυτή τη θέση θέλουν πρόσωπο της εμπιστοσύνης τους, που δεν θα φέρει αντιρρήσεις στις εντολές τους. 

Εντύπωση προκαλεί η στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο… αδειάζει την εκκλησία της Κρήτης, την οποία αποκαλεί μάλιστα «προσφιλή θυγατέρα», υπακούοντας στις κυβερνητικές απαιτήσεις. Όλοι γνωρίζουν ότι το Πατριαρχείο στηρίζεται οικονομικά από το ελληνικό κράτος. Εάν έχει υπάρξει εκβιασμός ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πρέπει, προστατεύοντας την υστεροφημία του, να βγει και να μιλήσει. Διότι γνωρίζει πολύ καλά, μα πάρα πολύ καλά, ποιος τον στήριξε στη μεγάλη κόντρα με το μακαριστό αρχιεπίσκοπο Αθηνών, Χριστόδουλο, και ποιος του τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια. 

Μόνο κάτι να θυμηθεί, όχι από τους ζώντες, αλλά από το μακαριστό Πέτρας και Χερρονήσου, Νεκτάριο, που έβαλε το… μπέτι του απειλώντας εκείνους που υποστήριζαν το Χριστόδουλο, λέγοντας ότι «θα ρίψω την ποιμενική μου ράβδο επί των κεφαλών τους». Και ξέρει καλά ποιους εννοούμε. Ας τιμήσει τουλάχιστον τη μνήμη του. 

Τέλος να πούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί δεν έχει γίνει εδώ και χρόνια ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, και αυτές οι παρεμβάσεις θα υπάρχουν μέχρι να αλλάξει αυτή η… συμβίωση.