Δίκη για Μάτι: Συνεχίζονται οι συγκλονιστικές καταθέσεις – «Νιώθω ότι μας κοροϊδεύουν όλους»

Μάρτυρες περιέγραψαν την φρίκη που έζησαν. 

«Τα μαλλιά μου άρπαξαν φωτιά και έλιωναν στο πρόσωπο μου και ότι είχε μείνει από το φόρεμα μου είχε πιάσει φωτιά», είναι τα λόγια ενώπιον των δικαστών του Εφετείου της Ιρλανδής Ζόι Κόλαχαν η οποία είχε έλθει στην Ελλάδα γαμήλιο ταξίδι με σύζυγο τον Μπράιαν, αλλά τελικά τον είδε μπροστά στα μάτια της να καίγεται όταν η φωτιά στο Μάτι, θέριζε ζωές και άφηνε εγκαυματίες.

Όσο συνεχίζονται οι καταθέσεις των μαρτύρων ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών στη δίκη για τη φονική φωτιά στο Μάτι, τόσο καταδεικνύεται η ανυπαρξία των κρατικών υπηρεσιών, αλλά και των Δημοτικών αρχών, την τραγική εκείνη μέρα του καλοκαιριού του 2018 που χάθηκαν 104 συνάνθρωποι μας, ενώ στο άκουσμά τους οι περιγραφές των μαρτύρων για τις φρικιαστικές στιγμές που έζησαν όταν η πύρινη λαίλαπα στο πέρασμά της μετέτρεπε τα πάντα σε στάχτη, γονατίζουν τις καρδιές και τις ψυχές όσων βρίσκονται μέσα στην δικαστική αίθουσα.

Συγκλόνισε η κατάθεση της Ιρλανδής Ζόι Κόλαχαν η οποία είχε έρθει στην Ελλάδα γαμήλιο ταξίδι με σύζυγό, τον Μπράιαν, τον οποίο όμως τον έβλεπε να καίγεται ζωντανός στο Μάτι, ενώ στην ίδια τα σημάδια της αλλοίωσης από τη φωτιά είναι ζωγραφισμένα σε όλο το σώμα της, παρά της πλαστικές επεμβάσεις που έχει κάνει.

Είπε χαρακτηριστικά κατά την κατάθεσή της, η Ζόι Κόλαχαν: «Ο λόγος που ήθελα να σας μιλήσω σήμερα, είναι ότι 6 χρόνια μετά όχι μόνο έχω τα σημάδια, αλλά τα πόδια μου έχουν αλλοιωθεί και κάνω ακόμα θεραπεία με λέιζερ. Προσπαθούν να βρουν χειρουργικές λύσεις αλλά ο χειρουργός μου έχει πει ότι πρέπει να ζω με το σώμα μου όπως είναι. Έχασα τον αγαπημένο μου κι από τότε, αν και οι φίλοι μου μου λένε να προχωρήσω, δεν έχω αγάπη, δεν έχω σχέσεις, ντρέπομαι για το σώμα μου και δεν θέλω να το δει κανείς.

Δεν θα έπρεπε όμως, άλλοι είναι αυτοί που θα πρέπει να νιώσουν άσχημα. Και κάθε νύκτα που κλείνω τα μάτια μου είμαι πίσω στο Μάτι. Μου λείπει ο Μπράιαν. Και το μόνο που βλέπω στα όνειρα μου είναι το Μάτι, πως χάνω τον Μπράιαν. Μπορεί να νομίζετε ότι 6 χρόνια είναι πολύς χρόνος αλλά για μένα το Μάτι είναι μια ισόβια καταδίκη.

Δεν μας τηλεφώνησε κανείς, δεν μας προειδοποίησε κανείς, ούτε ένας συναγερμός. Το καταλάβαμε όταν έπιασε φωτιά ο κήπος. Κανείς δεν ήταν εκεί για να μας βοηθήσει. Σαν να ήμασταν εγκαταλελειμμένοι. Ωστόσο104 άτομα έχουν χαθεί κι άλλοι ζούμε σαν ζωντανοί νεκροί και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε απαντήσεις σε όλα αυτά».

Σε άλλο σημείο της κατάθεσής τόνισε: «Την ημέρα εκείνη υπήρχε διάχυτη μια ζέστη, σαν να προερχόταν από την κόλαση. Υπήρχε σκοτάδι, καπνός, μια φωτιά τόσο δυνατή που δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον» είπε με τρεμάμενη φωνή και συνέχισε: «Στο δρόμο συνάντησαν πέντε παιδιά μόνα τους. Τα πήραμε μαζί μας και από το πουθενά εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο με 3 ενήλικες. Ανοίξαμε την πόρτα και τα βάλαμε μέσα. Αλλά καταλάβαμε ότι δεν είχε χώρο για εμάς, οπότε μπήκαμε στο πορτ παγκαζ.

Οι φλόγες ερχόντουσαν πάνω στο αυτοκίνητο. Τα μαλλιά μου άρπαξαν φωτιά και έλιωναν στο πρόσωπο μου. Ό τι είχε μείνει από το φόρεμα μου είχε πιάσει φωτιά. Και τότε το αμάξι συγκρούστηκε και ένα δέντρο έπεσε πάνω μας και κυρίως πάνω στο Μπράιαν.

Το χέρι με το οποίο κρατούσα το αμάξι, είχε λιώσει και με το άλλο κρατούσα τον Μπράιαν. Μόλις τον άφησα έπεσε μέσα στη φωτιά και άρχισε να φωνάζει. Η τελευταία του κουβέντα ήταν »γιατί».

Συνέχιζα να φωνάζω το όνομα του ενώ τον έβλεπα να καίγεται ζωντανός. Και μετά έφυγε…. Νόμιζα ότι ήμουν μέσα στο φέρετρο και θα τον συνοδέψω. Δεν ήθελα να ζήσω… Εκεί που καθόμουν, ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος που φορούσε στολή πυροσβέστη και με πήρε μέσα από ένα τείχος φωτιάς».

Με βουρκωμένα μάτια η πολυεγκευματίας μητέρα

Η πολυεγκευματίας Καλίτσα Αναγνώστου, με βουρκωμένα τα μάτια αναφέρθηκε στα τραύματα και εγκαύματα που έχει υποστεί ο 5,5 ετών γιος της. Εγκαύματα τα οποία ακόμα σήμερα, έξι χρόνια μετά, προσπαθεί να τα αποκαταστήσει στο κορμί του παιδιού της.

Η κατάθεσή της ξεκίνησε λέγοντας, ότι «ο γιος μου μέχρι σήμερα προσπαθεί να αποκαταστήσει τα τραύματα» και συνέχισε: «Έξι χρόνια με απίστευτο αγώνα και ταλαιπωρία για να ανταπεξέλθει σε αυτό. Θα είναι εσαεί ασθενής λόγω των εγκαυμάτων. Έχουμε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη εμείς που απλά κοιμόμασταν εκείνο το απόγευμα. Μετατραπήκαμε από θύματα σε θύτες γιατί δεν ήμασταν εκεί, γιατί δεν κάναμε αυτά που περίμεναν, καταδικασμένοι στον πιο βάρβαρο θάνατο οι 104 και οι υπόλοιποι εγκαυματίες σε ισόβια κάθειρξη».

Σε άλλο σημείο της κατάθεσης της και με την φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, είπε: «Ήμασταν εκεί μόνοι μας μέσα στην κόλαση του Δάντη, με ανθρώπους να ουρλιάζουν τη μια στιγμή και μετά να σκάνε, γιατί δεν έκαναν το βασικό, να μας πούμε να φύγουμε. Ούτε καν για εκκένωση δεν έκαναν λόγω, ούτε το απλό είπαν να φύγουμε από τη Μαραθώνος να σωθούμε. Ακούστηκε για άναρχη δόμηση στο Μάτι και για το ότι δεν ξέραμε που να πάμε… για τους νεκρούς φταίμε οι ίδιοι γιατί ήμασταν εκεί. Δικές τους ευθύνες δεν υπάρχουν. Περάσαμε 19 μήνες να ακούμε παραποιήσεις της αλήθειας και να λένε πως όλα καλά τα κάνανε».

«Νιώθω ότι μας κοροϊδεύουν όλους»

Με έντονη αγανάκτηση κατέθεσε ο Γιώργος Καΐρης ο οποίος την τραγική εκείνη μέρα έχασε τη σύντροφό του. Κατά τη διάρκεια της κατάθεσης, ο Γιώργος Καΐρης έκανε αναφορά σε πρόσωπα τα οποία το χρονικό εκείνο σημείο κατείχαν αξιώματα στη κρατική μηχανή.

Ξεκίνησε την κατάθεσή του λέγοντας: «Ο Δήμος ήταν ανύπαρκτος, δεν είχαν ούτε λίστα νεκρών, ούτε τίποτα. Το 112 δεν λειτούργησε. Στην Κινέτα εκκενώθηκαν τρία χωριά, σε εμάς τίποτα. Επί 77 λεπτά έκαιγε η φωτιά ανεξέλεγκτη. Και ο κύριος Τόσκας δεν βρήκε υπηρεσιακό λάθος, ο κύριος Τερζούδης είπε ότι θα έκανε το ίδιο.

Έχουμε φτάσει σε μια δίκη για πλημμελήματα, είναι σαν να δικάζουμε μια ζημιά σε ένα αυτοκίνητο. Ντρέπομαι, δυστυχώς νιώθω ότι μας κοροϊδεύουν όλους. Έχουμε φτάσει σε μια δίκη όπου προσπαθούμε να κερδίσουμε το χρόνο για να μην παραγραφεί».

Κλείνοντας και με ζωγραφισμένα τα σημάδια της συγκίνησης αναφέρθηκε στη σύντροφό του η οποία χάθηκε την ημέρα εκείνη, λέγοντας: «Μετά την κοίμησή της, ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου».

protothema.gr