Μαγνησία: «Διάλεξε συνειδητά πως να κάνει τη μεγάλη έξοδο» λέει η αδερφή της 18χρονης που αυτοκτόνησε

Σε κατάσταση σοκ βρίσκεται η τοπική κοινωνία στα Κανάλια Μαγνησίας όπου μία 18χρονη έβαλε τέλος στη ζωή της.

Η 18χρονη άφησε πίσω της τέσσερα σημειώματα εξηγώντας τους λόγους της πράξης της.

Το ένα απευθυνόταν προς τη μητέρα της, το δεύτερο προς την αδερφή της, το τρίτο προς τον νεαρό σύντροφό της και το τελευταίο, γενικού περιεχομένου, στο οποίο εξηγούσε τους λόγους που θέτει πρόωρο τέλος στη ζωή της.

Η νεαρή, το προηγούμενο βράδυ διασκέδαζε μαζί με τις φίλες της και γιόρταζε τα γενέθλια της κολλητής της στην πλατεία του χωριού.

Τίποτα δεν μαρτυρούσε τι θα επακολουθήσει λίγες ώρες αργότερα όταν βρέθηκε απαγχονισμένη.

Η κολλητή της φίλη, την επισκέφθηκε στο σπίτι της, αφού δεν απαντούσε στις τηλεφωνικές της κλήσεις. Τότε, εντόπισε το άψυχο σώμα της 18χρονης απαγχονισμένο και έβαλε τις φωνές.

Αμέσως, ειδοποίησε το αγόρι της νεκρής κοπέλας, ο οποίος και έσπευσε στο σημείο σοκαρισμένος.

Η αδερφή της σε μία συγκλονιστική ανάρτηση αναφέρθηκε στο σοκαριστικό συμβάν.

«Το μωρό μας δεν είναι πια σπίτι. Μοιάζει αδιανόητο και φυσικό ταυτόχρονα. “Γελάω και κλαίω μαζί», μου είπε πρόσφατα.

Απ’ όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό της ήθελε οι αποφάσεις της ζωής της να είναι δικές της.

Το δεχτήκαμε και καμαρώναμε για το δυναμισμό της. Νιώθουμε περήφανες για κείνη και τώρα.

Διάλεξε συνειδητά πώς να κάνει τη μεγάλη έξοδο.

Πώς και γιατί μη ρωτάτε. Το φορτίο που σήκωνε ήταν πολύ βαρύτερο απ’ όσο της αναλογούσε.

Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη που έφτασε ως εδώ, που τα κατάφερε.

Εύχομαι ότι έφυγε με τη ψυχή της όσο πιο γεμάτη γινόταν. Από έρωτα, γέλιο, αγκαλιές, φίλους, αγάπη, φιλιά. Ξέρω πως, φυσικά, δεν ήταν πλήρης.

Είχε τόσα σχέδια και όνειρα, ανάγκες, επιθυμίες.

Η ανάγκη της για λύτρωση, όμως, ήταν μεγαλύτερη απ’ οποιαδήποτε άλλη. Δεν θέλουμε αμήν και κεράκια. Ούτε λύπηση. Δεν ήταν καημένη.

Ήταν μία επαναστάτρια. Κι ακόμα είναι. Ένα μίγμα «ευαισθησίας κι αξιοπρέπειας». Το ωραιότερο μαγκάκι. Αυτό κρατήστε από τη…

«Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει».

Μωράκι μου, σ’ αγαπώ πολύ..».