Η επόμενη μέρα: Τι ζητά ο Μπάιντεν και τι θέλει ο Νετανιάχου μετά το χτύπημα του Ιράκ

Η κατάσταση μετά το πλήγμα του Ιράκ στο Ισραήλ είναι δύσκολη όπως και οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν.

Στις 17 Ιανουαρίου 1991 το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν εγκαινίασε μία σειρά πληγμάτων με πυραύλους Scud εναντίον του Ισραήλ.

Κατά τη διάρκεια του επόμενου μήνα 42 πύραυλοι έπληξαν το Τελ Αβίβ και τη Χάιφα, με αποτέλεσμα δύο Ισραηλινοί πολίτες να χάσουν τη ζωή τους και εκατομμύρια άλλοι να οδηγηθούν στα καταφύγια, εν μέσω φόβων ότι ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν και χημικά όπλα.

Επιδίωξη του Σαντάμ Χουσεϊν ήταν να διαρρήξει τη συμμαχία δυτικών και αραβικών χωρών που είχαν συγκροτήσει οι ΗΠΑ εναντίον του μετά την εισβολή του στο Κουβέιτ, εμφανιζόμενος ως υπέρμαχος της παλαιστινιακής υπόθεσης και προκαλώντας το Ισραήλ να απαντήσει. Όμως το Ισραήλ δεν απάντησε ποτέ, εισακούοντας αφενός τις εκκλήσεις του βασιλέα Χουσεϊν της Ιορδανίας (ο οποίος ανησυχούσε για τυχόν αποσταθεροποίηση της χώρας του, αν ο εναέριος χώρος της χρησιμοποιούνταν για ισραηλινές επιθέσεις κατά του Ιράκ) και αφετέρου τις υποδείξεις της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους πατρός στην Ουάσιγκτον.

Ο "σκληρός” Γιτζάκ Σαμίρ, τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, υποχρεώθηκε να καταπιεί την περηφάνεια του – και η επιχείρηση "Καταγίδα της Ερήμου” των Αμερικανών και των συμμάχων τους προχώρησε απρόσκοπτα από την εναέρια στην χερσαία φάση της, καταλήγοντας σε ήττα της ιρακινής πλευράς.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μετά τα ιρανικά αντίποινα στο έδαφος του Ισραήλ τα ξημερώματα της Κυριακής δεν είναι πολύ διαφορετική.

Η ισραηλινή πλευρά αντιμετωπίζει το δίλημμα είτε να ανταπαντήσει σχετικά άμεσα στο Ιράν, για λόγους προστασίας του γοήτρου της, είτε να ακολουθήσει τις συστάσεις του Τζο Μπάιντεν να "κηρύξει νίκη και να σταματήσει”.

Η Ισλαμική Δημοκρατία σχεδίασε έτσι τις κινήσεις της, ώστε η "μπάλα” να επιστρέψει στο πεδίο των αμερικανο-ισραηλινών σχέσεων, οι οποίες σημαδεύονται από ποικίλες τριβές όσο παρατείνεται το αδιέξοδο στη Λωρίδα της Γάζας.

Το ίδιο το Ιράν δικαιούται να δηλώνει ότι πέτυχε τους στόχους του, στον βαθμό που δεν άφησε αναπάντητη την ισραηλινή επιδρομή της 1ης Απριλίου στο ιρανικό προξενείο της Δαμασκού και κατέστη το πρώτο μη αραβικό κράτος που έπληξε ποτέ την ισραηλινή επικράτεια (και το πρώτο κράτος εν γένει μετά το 1991).

Αλλά και το Ισραήλ δικαιούται να δηλώνει ότι πέτυχε νίκη, στον βαθμό που τα αντιαεροπορικά συστήματά του επέδειξαν συντριπτικό ποσοστό επιτυχίας, ενώ στο έργο της ανάσχεσης των ιρανικών drones και πυραύλων έλαβαν μέρος και αμερικανικές, βρετανικές και γαλλικές δυνάμεις στην πρώτη στα χρονικά άμεση συμμετοχή τους σε πολεμικό γεγονός στο πλευρό του Ισραήλ.

Όμως το μήνυμα του Τζο Μπάιντεν είναι ότι το Ισραήλ θα μείνει μόνο του, αν προχωρήσει σε ανταπάντηση επιτιθέμενο στο Ιράν. Η αμερικανική πλευρά θεωρεί ότι μπορεί να τηρήσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην υπεράσπιση του Ισραήλ και την συνδρομή σε επιθετικές κινήσεις.

Η γραμμή που κυριαρχεί στην Ουάσιγκτον είναι αυτή της αποφυγής μιας περιφερειακής κλιμάκωσης της σύγκρουσης και της αξιοποίησης της δύσκολης συγκυρίας για την αναβίωση του σχεδίου εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με γειτονικά κράτη.

Αλλά και η Τεχεράνη έχει κάθε λόγο να απεύχεται την κλιμάκωση, όπως άλλωστε έχει δείξει και το γεγονός ότι στους έξι μήνες της ανάφλεξης στη Γάζα έχει αποφύγει την άμεση εμπλοκή. Μάλιστα "χορογράφησε” την απάντηση στο Ισραήλ κατά τρόπο που να μην αντίκειται στους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

Η έγκαιρη προειδοποίηση για τις ιρανικές προθέσεις, η αποφυγή πολιτικών στόχων, η απουσία ανθρώπινων απωλειών και η μη στοχοποίηση αμερικανικών θέσεων είναι χαρακτηριστικά στοιχεία – αφαιρούν από το Ισραήλ την υποχρεωτικότητα της ανταπάντησης, την ίδια ώρα που στέλνουν ότι μήνυμα ότι επόμενη, λιγότερο οριοθετημένη σύγκρουση θα αποτελέσει δύσκολη δοκιμασία για το εβραϊκό κράτος.

Μένει να φανεί πώς αξιολογεί τα μηνύματα η κυβέρνηση του Βενιαμίν Νετανιάχου. Και αν, σε αντίθεση με το 1991, δύναται να παρακούσει τις αμερικανικές συστάσεις.