“Τα άνθη” του Γεωργίου Βιζυηνού

Διάβαζε τους μελαγχολικούς στίχους στον τηλεφωνητή μεταμεσονυκτίως ο φίλος μου Γιάννης Αλεξανδράτος, που έκανε το “ταξίδι μακριά” πριν από 22 χρόνια. Έχω “τηρήσει” τη φωνή του και ακούω τον ασθματικό του τόνο σαν υπόκρουση στις ώρες της αναπόλησης περιστατικών του παρελθόντος.

Ξεφυλλίζοντας μεσοπολεμικές εφημερίδες έπεσα σε αλλαγή ταυτότητας της υπογραφής. Αντί του Βιζυηνού έχει μπει, φαρδιά πλατιά, το όνομα του Ζαν Μωρεάς.

Το ποίημα όπως είχε τυπωθεί στο πρωτότυπο:

   Άσμα

Τ’ άνθη που μούχεις χαρισμένα

δεν εμαράθηκαν ακόμη.

Ήταν πιστότερ' από σένα

κι από άστατή σου γνώμη.

Τάχω τηρήσει στη θωριά τους

με τα γλυκά φιλήματά μου∙

τώρα μου πίνουν για δροσιά τους

τα άφθονα τα δάκρυά μου.

Όταν στερέψουνε κ’ εκείνα,

τότε θα τάβρουν μαραμένα.

Τότε τα ρόδα και τα κρίνα

θενά τα θάψουνε μ’ εμένα!

    Γεώργιος Βιζυηνός

………………………………………………………………………..

Η εκτύπωση του ποιήματος του Βιζυηνού στη συλλογή “Ατθίδες Αύραι”, έκδοση του 1880, τα γαρύφαλλα από το "Ημερολόγιον Βρεττού" (1867) και η δημοσίευση με τη λάθος υπογραφή σε εφημερίδα της εποχής.