Το “πρώτο σκαλί" του Μανόλη Αναγνωστάκη

Ξεκινώντας αυτή τη ρουμπρίκα σημείωνα πόσο μ’ ενδιαφέρει η πρώτη εμφάνιση ενός συγγραφέα. Η πνευματική του εξάρτυση όταν εισέρχεται στον λογοτεχνικό στίβο. Συνεχίζω με τον ποδοσφαιρόφιλο ποιητή που δημοσίευσε, 17χρονος τότε, τους πρώτους του στίχους στο καλό περιοδικό “Πειραϊκά Γράμματα” και μετά σκέτο “Γράμματα”, το 1942.

Νυχτερινές στιγμές μιας νεανικής συντροφιάς εν αναμονή της πανσελήνου. Αινιγματικός και πρωτότυπος ο τίτλος του ποιήματος “1870-1942”, άνεση στη χρήση της ρίμας. Η αναφορά σ’ έναν ξεχασμένο ρομαντικό, τον Σπυρίδωνα Βασιλειάδη (1845-1874), γίνεται σύνδεσμος με την ποιητική παράδοση. Η μουσική, ο στεναγμός και το δάκρυ υποβάλλουν στο γνώριμο μελαγχολικό κλίμα των ποιημάτων του. Δύο απλές λέξεις “κάποτε” και “πίσω” -όραση παρελθόντος- θα περάσουν σε πολλούς μεταγενέστερους στίχους του ολιγογράφου ποιητή.

Ο Μ.Α. όταν περίμενε στη Θεσσαλονίκη το τεύχος 3/1942 των "Πειραϊκών Γραμμάτων".