Γιώργος Φουκαράκης: Ο 93χρονος ράφτης από το Καμινάκι Οροπεδίου μας μιλάει για τις κρητικές κιλότες και το επάγγελμα του που σβήνει

Η κρητική κιλότα, το ξεχωριστό στο σχεδιασμό του παντελόνι δηλαδή που φορούσαν οι παλιοί Κρητικοί, είναι ένα ρούχο που θέλει τέχνη για να ραφτεί σωστά.

Μπορεί στις μέρες μας να τη φορούν λιγοστοί άνδρες, κυρίως ηλικιωμένοι που θέλουν να διατηρήσουν την παράδοση του τόπου, και κάποιοι μερακλήδες ανεξαρτήτως ηλικίας, όμως κατά το παρελθόν αυτό το ρούχο είχε μεγάλη ζήτηση.

Στο Καμινάκι Οροπεδίου Λασιθίου είχε το ραφείο του ένας από τους καλύτερους ράφτες του είδους, ο οποίος δεχόταν παραγγελίες απ όλη την Κρήτη αλλά και από Κρήτες του εξωτερικού.

Ο Γιώργος Φουκαράκης, για τον οποίο ο λόγος, μπορεί σήμερα να μη ράβει κιλότες, καθώς διανύει το 93^ο έτος της ηλικίας του, αλλά διατηρεί το μικρό ραφείο του στο Καμινάκι και καμιά φορά δουλεύει τη ραπτομηχανή του, από μεράκι, γιατί την αγάπησε αυτή την τέχνη και είναι ένα κομμάτι της δραστήριας ζωής του.

Εκτός από ράφτης διετέλεσε για χρόνια πρόεδρος στην Κοινότητα Καμινακίου, προσφέροντας σημαντικό έργο σε εποχές δύσκολες, αλλά και πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Οροπεδίου Λασιθίου.

Τον συναντήσαμε στο μαγαζάκι του και μας μίλησε για το ράψιμο της κρητικής κιλότας και το επάγγελμα του ράφτη.

Παλιά, όπως μας εξήγησε, οι άνθρωποι στα απομονωμένα χωριά, όπως αυτά του Οροπεδίου,  δεν είχαν τη δυνατότητα να κατέβουν στο Ηράκλειο και να διδαχθούν οποιαδήποτε τέχνη.

Έβρισκαν επαγγελματίες που ήξεραν τη δουλειά την οποία ήθελαν να κάνουν στα δικά τους τα μέρη και πήγαιναν κοντά τους μαθητευόμενοι.

Έτσι κι εκείνος όταν ήταν 12-13 ετών επέλεξε να γίνει ράφτης και να μάθει τη δουλειά κοντά στον Μανόλη Παραθύρη στο κοντινό Ψυχρό Λασιθίου.

Ήταν μαθητευόμενος του για σχεδόν 3,5 χρόνια και μπορεί στην αρχή να δυσκολεύτηκε με τις τόσες λεπτομέρειες και την ακρίβεια που απαιτούσε η δουλειά του ράφτη όμως στο τέλος κατάφερε να γίνει ένας άριστος επαγγελματίας ράφτης και εκείνος.

Σύμφωνα με την περιγραφή του, έμαθε να ράβει κιλότες, σακάκια, γιλέκα, και πολλά άλλα ρούχα. Η κιλότα του Λασιθίου να πούμε πως διαφέρει από εκείνες που ράβονταν σε άλλα σημεία της Κρήτης γιατί η φούσκα της ήταν πιο στετή, σύμφωνα με τον κ. Φουκαράκη.

Απωθημένο βέβαια του έμεινε το ότι δεν κατάφερε να πάει ως το Ρέθυμνο να μάθει να ράβει και κρητικές βράκες.

Για την ιστορία ν’ αναφέρουμε πως η κιλότα αντικατέστησε την βράκα των Κρητικών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο Καμινάκι ο κ. Φουκαράκης άνοιξε το ραφείο του το 1957, σε άλλο σημείο από εκείνο, όπου βρίσκεται σήμερα. Το μαγαζί που διατηρεί μέχρι τις μέρες μας άρχισε να λειτουργεί το 1975.

Πριν από χρόνια έξω από το μαγαζί του με τον τότε ιερέα του χωριού και συγχωριανούς του 

Αρχικά, επειδή υπήρχαν κι άλλοι ράφτες στα γύρω χωριά, η δουλειά τους περιορίζονταν στα όρια του δικού τους χωριού. Μετά όμως που σταδιακά οι ράφτες περιορίστηκαν αριθμητικά, η δουλειά τους πολλαπλασιάστηκε.

«Έκανα δουλειές όχι μόνο για πελάτες στο Οροπέδιο Λασιθίου αλλά και έξω απ αυτό. Μέχρι και στην Ολλανδία έραψα σε Κρητικούς κιλότες» ,μας λέει ο κ. Φουκαράκης, και προσθέτει: « Μπορούσα να ράψω 2-3 κιλότες τη μέρα. Διάλεγε ο πελάτης το ύφασμα, του έπαιρνα τα μέτρα και την έραβα όπως ακριβώς την ήθελε».

Λένε πως όταν κάτι το αγαπάς το κάνεις καλά και ο 93χρονος Γιώργος Φουκαράκης, δεν αρνείται πως την αγάπησε αυτή τη δουλειά: «Μ’ άρεσε η τέχνη αλλά δυστυχώς δεν ήλθε κανείς να του τη μάθω ώστε να τη συνεχίσει», μας λέει με παράπονο, και συνεχίζει:  « Έτσι όπως πάει η κοινωνία μας θα διαλύσουν όλα, δεν παράγουμε τίποτα πια, δεν δουλεύουμε όπως παλιά, όλα τα παίρνουμε έτοιμα».

    Το σίδερο που χρησιμοποιούσε είναι πραγματικά ασήκωτο 

Και βέβαια αυτό είναι μεγάλη αλήθεια που εκείνος τη βλέπει καλύτερα απ όλους εμάς γιατί έζησε και το πριν, όπου όλα ήταν διαφορετικά.

«Εγώ δούλεψα πολύ και με μικρό κέρδος, γιατί έραβα με λίγα λεφτά» μας εξηγεί ο κ. Φουκαράκης, που δε νιώθει ωστόσο να χει μετανιώσει γι αυτή του την επιλογή γιατί ήταν μια δουλειά που τον γέμιζε και τον ικανοποιούσε σε άλλα επίπεδα.

Το επάγγελμα του ράφτη ο Γιώργος Φουκαράκης το εγκατέλειψε μόλις πέρυσι γιατί πια δεν τον βοηθούν τα μάτια του.

Όμως καμιά φορά πάει στο μαγαζί του και συντηρεί τις μηχανές του αν και ξέρει πως μετά απ αυτόν θα γίνουν συλλεκτικά κομμάτια και δεν θα χρησιμοποιηθούν ξανά.