Το παράπονο ενός ιδιοκτήτη airbnb στην Κρήτη

Διαβάζοντας το άρθρο του κυρίου Χωμενίδη με τίτλο "Το παράπονο του ξενοδόχου", μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα ανάλογο κείμενο με τίτλο "Tο παράπονο του ιδιοκτήτη airbnb".

Γεννήθηκα το 1959 σε ένα χωριό της Κρήτης. Το 1965, μόλις είχα τελειώσει την πρώτη δημοτικού, με πήρε η μητέρα μου και πήγαμε, οι δυο μας, ως μετανάστες στη Γερμανία.

Εκεί η μητέρα μου εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο, ενώ εγώ πήγαινα σε ελληνικό δημοτικό.

Όταν μια μέρα πήγα και επισκέφτηκα την μητέρα μου στο εργοστάσιο, που βρισκόταν δίπλα στο σπίτι μας, είδα πως κάθε φορά που κατέβαινε η πρέσα, στην μηχανή που δούλευε, για να δώσει φόρμα στο μέταλλο που βρισκόταν σε επεξεργασία, όλο το σώμα της μητέρας μου τρανταζόταν, ενώ σπινθήρες πετιόνταν γύρω της. Όταν γέμιζε ένα σιδερένιο κιβώτιο με επεξεργασμένα μέταλλα, το γεμάτο κυβώτιο ζύγιζε 50 κιλά, η μητέρα μου, που ζύγιζε 48 κιλά, το τραβούσε για να το μεταφέρει σε άλλη μηχανή για περαιτέρω επεξεργασία, έτσι έπαθε ζημιά η σπονδυλική της στήλη και χρειαζόταν να τρέχει για χρόνια σε θεραπείες. Συχνά ερχόταν μετά τη δουλειά στο σπίτι και τα χέρια της έσταζαν αίμα ( κυριολεκτικά ). Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε, ποτέ δεν την άκουσα να πει πως κάποιος την αδικεί ή να περιμένει βοήθεια από το κράτος ή το υπερπέραν. Οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες που γνώρισα ήταν έτσι: Το αντίθετο του μέσου σημερινού Έλληνα. Ζούσαν με την αντίληψη πως η ζωή είναι αγώνας και πως τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες και κόπους. Ακόμα σήμερα που η μητέρα μου είναι 93 ετών και την μαλώνω γιατί κοπιάζει τόσο πολύ στο μπαλκόνι της, εδώ στα Χανιά, που το έχει κάνει έναν παράδεισο από φυτά και λουλούδια, μου απαντάει πάντα τό ίδιο: Αγόρι μου, από μόνο του δεν γίνεται τίποτα, χωρίς κόπο δεν γίνεται τίποτα.

Μετά το δημοτικό συνέχισα στο γερμανικό σχολείο, η μητέρα μου συνέχισε στις μηχανές.

Με τα χρήματα που κέρδιζε ζούσαμε καλά και δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα, ταυτόχρονα φρόντιζε να αποταμιεύει σταθερά κάποια ποσά. Μετά από 20 χρόνια δουλειάς αγόρασε από τις αποταμιεύσεις της το πρώτο μας διαμέρισμα στα Χανιά.

Στο μεταξύ εργαζόμουν και εγώ, ζούσα μια λιτή ζωή ( όχι από ανάγκη ή τσιγκουνιά, αλλά λόγω χαρακτήρα ), έτσι συνέχισα να έχω όλα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζει καλά, έκανα όμως και εγώ αποταμιεύσεις.

Το 1990 επέστρεψε η μητέρα μου ως συνταξιούχος στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο διαμέρισμα που είχε αγοράσει. Εγώ έμεινα στη Γερμανία.

Το 1992 η μητέρα μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως δίπλα από το δικό της διαμέρισμα πουλιέται ένα άλλο διαμέρισμα και θα ήθελε πολύ να το αγοράσουμε, για μένα.

Η μητέρα μου είχε αποταμιεύσει περίπου το μισό ποσό που χρειαζόταν για την αγορά, εγώ είχα το μισό του άλλου μισού. Δανείστηκα λοιπόν το τέταρτο που έλειπε από διάφορους φίλους μου, με την υπόσχεση πως θα τους γυρνούσα τα δανεικά μέσα σε δύο χρόνια. Για να τηρήσω την υπόσχεση μου, έψαξα και βρήκα δουλειές πέρα από την κανονική μου. Κάθε πρωί από τις 5 ως τις 7 καθάριζα ένα γυμναστήριο, από τις 8 ως τις 2 έκανα την κανονική μου δουλειά, από τις 4 το απόγευμα ως τις 8 το βράδυ καθάριζα δυο μπιραρίες. Τα βράδια έβγαινα σπάνια ( ενώ συνηθίζω από τα δεκαπέντε μου ως σήμερα να βγαίνω κάθε βράδυ ), και δεν έπινα πάνω από μία μπίρα. Για δύο χρόνια δεν πήγα στην Ελλάδα, η πιο μεγάλη περίοδο στη ζωή μου χωρίς να βρεθώ με τη μητέρα μου.

Ακριβώς στα δύο χρόνια είχα επιστρέψει όλα τα χρήματα που χρωστούσα. Είχα τώρα και εγώ ένα διαμέρισμα στα Χανιά.

Συνέχισα να ζω και να εργάζομαι στη Γερμανία. Το 2007 είχα αποταμιεύσει πάλι ένα ποσό και σκέφτηκα πως είναι κρίμα να μένει έτσι στην τράπεζα. Πήρα την μητέρα μου τηλέφωνο και την ρώτησα: Τι λες, μπορούμε με αυτό το ποσό να αγοράσουμε μια μικρή γκαρσονιέρα στα Χανιά; 

Έψαξε η μητέρα μου, διαβάζοντας αγγελίες και γυρνώντας για εβδομάδες όλα τα Χανιά. Μετά από πολλές απογοητεύσεις, μου είπε στο τηλέφωνο: Βρήκα μία γκαρσονιέρα στο κέντρο της πόλης, είναι πολύ φωτεινή και πιστεύω πως θα σου αρέσει, μπορείς να έρθεις να την δεις; 
Δεν χρειάζεται να έρθω της απάντησα, πάρε την. 
Έτσι αποκτήσαμε το τρίτο μας ακίνητο στα Χανιά.

Ένα χρόνο αργότερα αποφάσισα να γυρίσω, μετά από 43 χρόνια, στην Ελλάδα και να μείνω στην γκαρσονιέρα μου.

Στα Χανιά εργάστηκα για αρκετά χρόνια ως δάσκαλος γερμανικών σε διάφορα φροντιστήρια. Αρχικά τα χρήματα που πληρωνόμουν ήταν αρκετά καλά, αλλά μετά, με την κρίση, λιγοστέψαν δραματικά, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, όπως το περιγράφει ο κ. Χωμενίδης, και εγώ κουράστηκα κάποια στιγμή να κάνω μια δουλειά της οποίας το αποτέλεσμα εξαρτιόταν μόνο σε μερικό βαθμό από τις δικές μου προσπάθειες, ήταν σαν να χτίζω πάνω σε κινούμενη άμμο. 

Έτσι κάπου στο 2020 ξεκίνησα να κάνω την γκαρσoνιέρα μου airbnb.

Σχεδίασα τα έπιπλα όπως τα φανταζόμουν σε χαρτί και πήγα σε έναν ξυλουργό να μου τα κατασκευάσει, όλα χειροποίητα από ξύλο.Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Επίσης φρόντισα και πλήρωσα για: μπάνιο όλο καινούριο, κουφώματα καινούρια, καινούριες μπαλκονόπορτες, καινούρια κάγκελα στο μπαλκόνι, πλήρη εξοπλισμό ενός νοικοκυριού. Στο στιλ διάλεξα λιτότητα: Κανένας πίνακας στους λευκούς τοίχους, καμία διακόσμηση πέρα από τα ίδια τα έπιπλα. Οι φίλοι μου μου έλεγαν, μα βάλε και κανένα πίνακα, βάλε φωτιστικό γύρω από τους γλόμπους, αλλά εγώ επέμενα σε γυμνούς τοίχους και απλούς γλόμπους μέσα σε κεραμικό χρωματιστό ντουί. Λιτότητα στη ζωή μου, λιτότητα και στο airbnb μου, οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος είναι ο μέσα του κόσμος προς τα έξω. Για να  μετατρέψω τη γκαρσονιέρα  μου σε airbnb ξόδεψα γύρω στις 30000 ευρώ, όλα σε τοπικούς τεχνίτες και σε τοπικά μαγαζιά, τίποτα σε αλυσίδες.

Όταν τελείωσα και ανάρτησα το airbnb μου στην πλατφόρμα, έτρεμα από αγωνία: Θα ερχόταν κανείς; Αυτό το εντελώς δικό μου μίνιμαλ στιλ, μήπως ρεζιλευόμουν;
Όλα όμως πήγαν καλά, και με το παραπάνω. Οι επισκέπτες έμεναν ενθουσιασμένοι, από τον χώρο και τον εξοπλισμό, από τη φιλική προσωπική μου υποδοχή και από τη βοήθειά μου κατά όλη τη διάρκεια της διαμονής τους. Γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους από όλο τον κόσμο, έκανα φιλίες. Πολλοί επισκέπτες μένουν για ένα μήνα, και παραπάνω, δουλεύοντας εξ αποστάσεως. Λαμβάνουν μέρος στην τοπική ζωή, ξοδεύουν χρήματα στην τοπική οικονομία και κάνουν, γυρίζοντας τον κόσμο, διαφήμιση για την Ελλάδα. Εδώ πρέπει να πω πως οι επισκέπτες των airbnb πολύ σπάνια ( ελάχιστοι άνθρωποι που  εκφράζουν εξωφρενική κριτική πάντα υπάρχουν )  μοιάζουν με αυτούς που περιγράφει ο κ. Χωμενίδης. Δεν γκρινιάζουν και είναι κάθε άλλο από αχάριστοι. Ίσως αυτό έχει να κάνει με το μορφωτικό τους επίπεδο, που κατά κανόνα είναι ψηλό.
Στις 70 κριτικές μόνο μία φορά δεν επιβραβεύτηκα με 5 αστέρια. 

Ενθαρρυμένος από την επιτυχία, αποφάσισα να κάνω και το άλλο μου διαμέρισμα airbnb.

Εκεί όμως έμενε, ήδη 20 χρόνια, μια δασκάλα. Έψαξα λοιπόν ένα κατάλληλο και οικονομικό σπίτι γι' αυτήν, και τελικά της βρήκε ένα ...η ενενηντάχρονη πια μητέρα μου στις βόλτες της.

Η δασκάλα μετακόμισε χωρίς καμία διαμαρτυρία.

Ήθελα να διαμορφώσω και αυτό το airbnb βάση της ίδιας φιλοσοφίας με το πρώτο. Τα χρήματα μου όμως δεν έφταναν και η μητέρα μου μου είπε: Πάρε αγόρι μου την κάρτα μου και βγάλε όσα χρειάζεσαι, άσε μόνο όσα θα χρειαστούν για να με θάψεις. 

Έγινε και το δεύτερο airnbnb η ίδια επιτυχία με το πρώτο. Σε 30 κριτικές 30 φορές 5 αστέρια.

Όλα δουλεύουν ρολόι. Ο ίδιος τα διαχειρίζομαι, τα καθαρίζω, υποδέχομαι τους επισκέπτες, τους φροντίζω. Οι επισκέπτες δεν δημιουργούν ποτέ πρόβλημα στις πολυκατοικίες που βρίσκονται τα airbnb μου, ποτέ κάποιος γείτονας δεν διαμαρτυρήθηκε.

Η τοπική οικονομία ωφελείται στα μέγιστα από τα airbnb. Στην παλιά πόλη των Χανίων μεταμορφώθηκαν εκατοντάδες ερείπια σε σπίτια κόσμημα.

Και ενάντια στους μύθους που διαδίδονται, υπάρχουν αρκετά σπίτια για μακροχρόνια αστική μίσθωση. Ο ίδιος έχω βρει, τα τελευταία 3 χρόνια, πάνω από 10 σπίτια σε προσιτές τιμές για διάφορους γνωστούς και φίλους που έψαχναν κατοικία. Τα ενοίκια στα Χανιά τα τελευταία 10 χρόνια έχουν ανέβει κατά μέσο όρο για δυάρια από 350 ευρώ στα 450 και για τριάρια από 500 σε 600. Τα τελευταία 10 χρόνια, που εισήχθη ο ενφια, που αυξήθηκε ο φόρος για την είσπραξη ενοικίων ως τις 12000 από 10% στα 15% και πάνω από τις 12000 από 20% στα εξωφρενικά 35%.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη μύθους που τροφοδοτούν τις προκαταλήψεις του σημερινού μέσου Έλληνα, που πιστεύει πως όλοι τον αδικούν και πως όλοι του χρωστούν. Γκρινιάζει και απαιτεί. Έχεις σπίτι; Δώσε μου το, έχω δικαίωμα στη στέγαση. Δεν ντρέπεσαι βρε εκμεταλλευτή να κάνεις το σπίτι airbnb και δεν το δίνεις στην κυρία από τη Θεσσαλονίκη που έφερε  την κόρη της στα Χανιά για να σπουδάσει; Μου έγραψε ένας φίλος στο facebook. Σκέφτηκα την κυρία από τη Θεσσαλονίκη που δηλώνει δικαιώματα στο δικό μου σπίτι, και μάλιστα με χαμηλό ενοίκιο, το σπίτι για το οποίο η μητέρα μου και εγώ θυσιαστήκαμε δεκαετίες για να το αποκτήσουμε. Ίσως αν η κυρία δεν έψαχνε ολόκληρο διαμέρισμα για την κόρη της, αλλά διαμέρισμα για να συγκατοικήσει με άλλους φοιτητές, τα πράγματα γι' αυτήν να ήταν πιο εύκολα. Στη Γερμανία, που σπούδασα εγώ, κανείς φοιτητής δεν έμενε σε δικό του διαμέρισμα, έμεναν είτε σε φοιτητική εστία είτε συγκατοικούσαν με άλλους φοιτητές.

Η μητέρα μου λέει με θυμό και πίκρα: Αν σου κλείσουν τα airbnb, μην τα ενοικιάσεις όπως άλλοι θέλουν, δεν έτρεχαν εμένα τα χέρια μου αίμα για να γίνω στεγαστικό ίδρυμα.

Φυσικά όχι, την καθησύχασα, δεν δίνω πια τα σπίτια μας, να μας τα διαλύουν για μόνο 250ευρώ καθαρά το καθένα το μήνα και να μην τα ξαναδώ  στο υπόλοιπο της ζωής μου. Τώρα μπαίνω κάθε τόσο και τα καθαρίζω, τα επαναφέρω, τα καμαρώνω, τα χαϊδεύω. Σε λίγο θα έρχεται η σύνταξη μου από τη Γερμανία, θα είναι λίγη αλλά κάπως θα ζω, τα σπίτια, αν το κράτος δεν θέλει πια τις 4000+ευρώ φόρους που του πληρώνω κάθε χρόνο από τα airbnb, ας μην τους έχει, τι να κάνουμε, τα σπίτια θα τα έχω τότε για  να τα χαίρομαι: Το μονόχωρο θα το έχω μόνο για μουσική και ανάγνωση.  Στο μεγάλο θα μένω ο ίδιος και θα φιλοξενώ τους φίλους μου. 

Να, αυτό είναι το παράπονο του ιδιοκτήτη airbnb.

Στα ΜΜΕ και παντού μιλούν για τα airbnb με πανικό στη φωνή, σαν να πρόκειται για μια πανούκλα που εξαπλώνεται. Σε όλα τα site υπάρχουν καθημερινά φοβέρες πως έρχονται ρυθμίσεις που ουσιαστικά καταργούν τα airbnb ( όπως η χρήση τους μόνο για 90 μέρες ).

Αλλοιώνουν, λέει, τον χαρακτήρα των γειτονιών. Ναι, από σκουπιδαριά και χαλάσματα τις έκαναν τα airbnb  όμορφες και κατοικήσιμες. Στα Χανιά τα airbnb έσωσαν την παλιά πόλη από την κατάρρευση, αλλά αν δοθεί στον Δήμο η δυνατότητα να αποφασίσει για τον αριθμό των airbnb, ασφαλώς θα ακούσουμε: Όλα αυτά πρέπει να γίνουν κατοικίες για Χανιώτες, για να διατηρήσουμε την αυθεντικότητα της παλιάς πόλης. Αφήνεις δηλαδή τους ανθρώπους να επενδύσουν για να δημιουργήσουν κάτι καλό για τον εαυτό τους, για την πόλη, για τη χώρα και μετά το παραδίδεις στα τρομερά μυαλά ( αλλά και στα συμφέροντα ) των δημοτικών συμβούλων να το κάνουν ό, τι κατεβάσει η κούτρα τους ή ό, τι τους πει ο ξενοδόχος φίλος ή συγγενής τους. 

Για τα airbnb που βρίσκονται μέσα σε κανονικές  κατοικίες και δεν ξεχωρίζουν, δεν φανερώνονται καθόλου ως τουριστικά καταλύματα, όλοι γκρινιάζουν, για πελώρια τσιμεντένια ξενοδοχεία τέρατα δίπλα στην παλιά πόλη ούτε κουβέντα. Εκεί που οι μεγάλοι παίχτες βγάζουν εκατομμύρια και τα στέλνουν στο εξωτερικό, όλα είναι κανονικά, όπως πρέπει, όπως τα γνωρίζουμε και όπως τα θέλουμε, έτσι από συνήθεια. Το μυαλό του απλού πολίτη δεν έχει ευελιξία, δεν καταλαβαίνει τις αλλαγές στον κόσμο, το ξενοδοχείο θεωρείται ως ο μόνος φυσικός χώρος για να δέχεται επισκέπτες, ανάλογα θεωρείται το airbnb ως κάτι το αφύσικο. Όποιος δεν επωφελείται άμεσα από ένα airbnb, αισθάνεται αυτό να τον ενοχλεί, δεν χωράει στην αποκρυσταλλωμένη αντίληψη των πραγμάτων που έχει.

Εκτιμώ πάρα πολύ τον κ. Μητσοτάκη, επίσης τους υπουργούς του Χατζιδάκη και Θεοχάρη. Και οι τρεις είναι αρμόδιοι για αποφάσεις σχετικά με τα airbnb. Και οι τρεις είναι ορθολογικοί άνθρωποι με ισορροπημένη ανάγνωση της πραγματικότητας. Είμαι βέβαιος πως καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτά που έγραψα, και λογικά δεν θα ήθελαν να καταστρέψουν αυτό που δημιούργησαν πάνω από 100000 απλοί Έλληνες πολίτες, που μετά το στραπάτσο της κρίσης τους δόθηκε μια φορά στη ζωή  η ευκαιρία να είναι αυτοί σε μια σωστή γωνιά της ιστορίας, να κάνουν την μικρή τους, αλλά για τους ίδιους σημαντική, επανάσταση. Και οι τρεις ξέρουν πως τα οφέλη από τα airbnb στη θετική μεριά (για κράτος, τουρισμό και κοινωνία), είναι πολλές φορές περισσότερα και πιο μεγάλης βαρύτητας από τα λίγα προβλήματα στην αρνητική μεριά (Για τα οποία με καλή θέληση και φαντασία λύσεις βρίσκονται: Καινούριες φοιτητικές εστίες, πιο ψηλά επιδόματα σε περίπτωση συγκατοίκησης, χρηματικά κίνητρα χρηματοδοτημένα εν μέρη από τους φόρους των airbnb για ανακαίνιση και μακροπρόθεσμη ενοικίαση κατοικιών που τώρα είναι παρατημένες).

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα ήθελε να αλλάξει τη νομοθεσία  σχετικά με τα ένα δύο airbnb του απλού ιδιώτη, αλλά τι θα γίνει στο τέλος, μετά από όλο αυτό το συνεχές σφυροκόπημα από συμφέροντα και από το βαρύ πυροβολικό της ανθρώπινης βλακείας, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει.
Ας ελπίσουμε πως όταν ο κ. Μητσοτάκης λέει πως η κυβέρνηση του κυβερνά μόνη της και όχι μαζί με τα παχουλά πορτοφόλια ( εδώ των ξενοδόχων ), το εννοεί και το κάνει πράξη.

Αυτή είναι μια προσωπική ιστορία. Δεν θα υπήρχε λόγος να την εξιστορήσω, αν δεν ήθελα να δείξω κάτι γενικό: Πίσω από κάθε airbnb απλού ιδιώτη, υπάρχει η ιστορία ενός φτωχού. Τα ακίνητα του απλού ιδιώτη δεν έπεσαν από τον ουρανό, άνθρωποι μόχθησαν για να τα αποκτήσουν, πολύ συχνά δουλεύοντας δεκαετίες στο εξωτερικό. Είναι όλοι άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα, κανείς, έστω με μέτριο εισόδημα, δεν ταλαιπωρείται ( πρόκειται για πολύ δουλειά και φασαρίες ), για να έχει, σχετικά με την βολική μακροχρόνια μίσθωση, δύο τρία εκατοστάρικα παραπάνω το μήνα. Ήθελα να δείξω πως ναι μεν υπάρχει η κυρία που ψάχνει σπίτι για την κόρη της, αλλά υπάρχει και ο άνθρωπος που έχει δικαίωμα να εκμεταλλευτεί την μικρή περιουσία του με τον καλύτερο γι' αυτόν τρόπο.  Είναι παράλογο να θεωρούμε το 50 ευρώ παραπάνω ενοίκιο (σίγουρα δεν θα πέσουν, αν πέσουν καθόλου, τα ενοίκια περισσότερο από 50 ευρώ, κατά μέσο όρο, αν περιοριστούν τα airbnb) μεγαλύτερο πρόβλημα από τα 300 ευρώ ανά airbnb που θα χάνει κάθε μήνα ο φτωχός που, άμεσα ή έμμεσα, θα τον υποχρεώσουν να κλείσει το airbnb του. Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα: Η χώρα που αυτός που μόνο απαιτεί βρίσκει μεγαλύτερη κατανόηση  και αποκτά μεγαλύτερα δικαιώματα από αυτόν που δημιουργεί και προσφέρει.

Τα airbnb δεν είναι πανούκλα, αλλά μια πολύ θετική, παγκόσμια, εξέλιξη στον χώρο του τουρισμού. Μια εξέλιξη ποτέ δεν γυρίζει πίσω χωρίς να προκαλέσει καταστροφές, όταν μοιράσεις μέρος της οικονομίας σε πολλά χέρια, δεν μπορείς να τους το πάρεις πάλι πίσω, αυτό είναι ανήθικο και εκτός που οδηγεί, όπως κάθε κατάρρευση συστήματος, σε χαοτικές και ανεξέλεγκτες καταστάσεις, οδηγεί και στο να βλέπει αυτό το απατημένο μέρος των πολιτών ( τους δόθηκε η άδεια και το ΟΚ να επενδύσουν και να οργανώσουν την ζωή τους σχετικά με αυτή την επένδυση, και μετά τους λένε όχι, αφήνοντας τους στα συντρίμμια της δημιουργίας τους ) το κράτος σαν αυταρχικό εχθρό. Όταν σπάσεις τα αβγά και κάνεις ομελέτα και μετά μετανιώνεις, δεν μπορείς  να κάνεις από την ομελέτα ξανά άσπαστα αβγά. Το μόνο που έχει λογική να κάνεις, αν δεν θέλεις άλλες ομελέτες, είναι να μην κάνεις άλλες ομελέτες. Δηλαδή, αν δεν θέλει το κράτος πιο πολλά airbnb, για κάποιο χρονικό διάστημα σταματά να δίνει καινούριες άδειες. Έτσι περιορίζει χωρίς να απατά και χωρίς να γκρεμίζει, ταυτόχρονα διατηρεί όλα τα πλεονεκτήματα  των airbnb για ιδιοκτήτες airbnb, τουρισμό, κράτος, τοπικές οικονομίες.

Το παράπονο ενός ιδιοκτήτη airbnb είναι πως όλοι βλέπουν τα airbnb ψηλά από το διάστημα, αντίς να κατέβουν στη γη και να δουν από κοντά πως δεν πρόκειται για πανούκλα, αλλά για έναν υγιή οργανισμό που οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προστατεύουμε, εκτός αν θέλουμε όλος ο
πλούτος να συσσωρευτεί σε λίγα χέρια και οι άλλοι να ζουν από επιδόματα.

Του Γιώργου Κιαγιά

*Έλληνας πολίτης και ιδιοκτήτης airbnb