Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή μήπως να το δούμε λίγο πιο εκκλησιαστικά;

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή μήπως όχι;

Γιατί άραγε ήταν μη αποδεκτή η εικόνα πιστών από τα Χανιά που με πανό βρέθηκαν στις 2 Μαΐου έξω από το Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά για να στηρίξουν την εξέλιξη του Αριχμανδρίτη που διακονεί την περιοχή τους σε Μητροπολίτη ενώ η εικόνα ενός Μητροπολίτη να διαδηλώνει δίπλα σε πανό και να φορά στο πέτο αυτοκόλλητο υπέρ της κατασκευής ΒΟΑΚ που θα φτάνει ως τη Σητεία είναι όχι μόνο αποδεκτή αλλά και επιθυμητή;

Είθισται να ταυτίζουμε , συνειδητά ή ασυνείδητα, την εκκλησία με τους επισκόπους και τον κλήρο, ενώ παράλληλα δεχόμαστε έναν υποδεέστερο λαό υπό την κυριαρχική εξουσία των ιερέων, ή των «πρώτων», αναφέρει ο Χρήστος Γιανναράς.

Για να επισημάνει όμως ο Θεολόγος και Ακαδημαϊκός Ιωάννης Καρμίρης  πως όσοι δέχονται αυτές τις συγκεχυμένες απόψεις δεν συνειδητοποιούν ότι προέρχονται από την δυτική θεολογία και ότι είναι εντελώς μακριά από την ορθόδοξή μας παράδοση.

Για την Ορθόδοξη παράδοση ο διαχωρισμός της μίας και αδιαιρέτου εκκλησίας σε δύο τάξεις, αυτή του κλήρου και αυτή των λαϊκών, είναι αδιανόητη.

Την Εκκλησία δεν αποτελεί ούτε ο Κλήρος μόνος, ούτε ο λαός μόνος αλλά και οι δύο τάξεις βρίσκονται αρμονικά συνυφασμένες και συνενωμένες σε ένα σώμα με κεφαλή τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Η Εκκλησία δεν είναι λοιπόν ένα σώμα απομονωμένο από το λαό και το αντίστροφο.

Κατά συνέπεια ότι δεν παραβιάζει αυτό το δεσμό, δεν είναι ανήθικο υπό την ευρεία έννοια και παράνομο με βάση το νόμο.

Υπό αυτό το πρίσμα μια ενέργεια στήριξης ενός κληρικού στην Κρήτη, ενός τόπου που έχει ζήσει ανάλογα και με μεγαλύτερη ένταση  περιστατικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε πρωτοφανής, ούτε μη συμβατή προς το εκκλησιαστικό ήθος.

Οι πιστοί από τα Χανιά χωρίς να φωνασκούν και να προκαλούν βρέθηκαν στο Ηράκλειο για να στηρίξουν εκείνον που θεωρούν σωστό να τους ποιμάνει και να εξελιχθεί εκκλησιαστικά.

Οι πολίτες της Σητείας βρέθηκαν στο Ηράκλειο μαζί με τον ποιμένα τους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο και δίκαιο, έναν ΒΟΑΚ που δεν θα εξαιρεί τον τόπο τους από το μεγάλο έργο και δεν τον βάζει στο περιθώριο της Κρήτης.

Τόσο απλά και τόσο ανθρώπινα και σύμφωνα με το νόημα της Εκκλησίας που θέλει το λαό και τους ποιμένες του να κινούνται μαζί κι όχι χώρια και διχασμένοι.