Η μαγική νύχτα, ο Τόμας Έλιοτ και η φωνή του Φίλιππου Συρίγου

14 Ιουνίου 1987. Η «γαλανόλευκη» «Άγια νύχτα», όταν οι Έλληνες ερωτεύτηκαν το μπάσκετ…

Ο Γιώργος Χόμπης κλείνει τα αυτιά του στο θόρυβο από τους επεισοδιακούς τελικούς της Stoiximan GBL ανάμεσα στους «αιωνίους» αντιπάλους, που σημαδεύτηκαν από άσεμνες χειρονομίες, φωνές, διαμαρτυρίες, τιμωρίες και ατιμωρησίες, κάνει την απαραίτητη «βουτιά» στη θάλασσα των αθλητικών αναμνήσεων και ανασύρει από το χρονοντούλαπο της μπασκετικής ιστορίας τη «μαγική και Άγια νύχτα» του ελληνικού μπάσκετ, τη 14η Ιουνίου 1987,όταν η εθνική μας ομάδα νικούσε τους νόμους, όπως τιτλοφορούνταν εφημερίδες της εποχής, κατακτούσε την κορυφή της Ευρώπης και ένωνε τους Έλληνες φιλάθλους κάνοντάς  τους  παράλληλα να ερωτευτούν τόσο πολύ το άθλημα, ώστε ο ήχος της πορτοκαλί μπάλας που δονεί τα γήπεδα να αντανακλά στην ψυχή τους.  

 Τριάντα οκτώ χρόνια πριν και το φυλλομέτρημα σταματάει σε εκείνη τη 'μαγική" νύχτα στις 14 Ιουνίου του 1987, όταν μια ντουζίνα αθλητών κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες και να τους κάνει να ζήσουν στιγμές ανείπωτης χαράς, απέραντης ευτυχίας, αθλητικού μεγαλείου και εθνικής υπερηφάνειας, βλέποντας τη μία μετά την άλλη μπασκετικές υπερδυνάμεις και κολοσσούς της εποχής να υποκλίνονται στην ελληνική ομάδα, η οποία κατέπληξε τους πάντες με την πορεία της σε εκείνο το πέρα από κάθε προσδοκία και λογική δωδεκαήμερο ταξίδι στο 25ο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το οποίο διεξήχθη στο νεόδμητο τότε Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ,που μπορεί να ξεκίνησε με… ορίζοντα την προημιτελική φάση, αλλά κατέληξε σε ένα σημείο που κανείς δεν τολμούσε ούτε καν να ψελίσει…
 Στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.  

 Η "καλοκουρδισμένη ορχήστρα" του ευρωκόουτς Κώστα Πολίτη με μαέστρο τον Παναγιώτη Γιαννάκη και πρώτο βιολί τον Νίκο Γκάλη, κατάφερε όχι μόνο να βγάλει από την ανυποληψία την ελληνική καλαθοσφαίριση πετυχαίνοντας κάτι που θεωρούνταν από ακατόρθωτο έως και τρελό ή απατηλό όνειρο και να παιανίσει τη... μελωδία της αθλητικής ευτυχίας στα αυτιά των εκστασιασμένων Ελλήνων φιλάθλων, αλλά να αποτελέσει τη σπίθα που άναψε την άσβεστη όπως αποδείχθηκε φλόγα του αθλήματος στη χώρα επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Τομας Έλιοτ: «Το τέλος είναι το σημείο από το οποίο αρχίζουμε».  

 Κι αν προϊόντος του χρόνου καταγράφηκαν εξίσου μεγάλες ή και ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, όπως υποστηρίζουν πολλοί, με κορωνίδα αυτή του 2006 στη Σαϊτάμα όταν η εθνική των "αθλητικών επιγόνων" της γενιάς του ΄87, ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου του παγκοσμίου πρωταθλήματος, έστω και αν στον τελικό παραδόθηκε άνευ όρων στην Ισπανία, πετυχαίνοντας όμως την πιο λαμπρή ίσως νίκη της ιστορίας της κατατροπώνοντας τους αστέρες του ΝΒΑ της team USA στον ημιτελικό, το έπος του 1987θα είναι πάντα ορόσημο και θα γιορτάζεται σαν σημείο αναφοράς.  

 Η "κληρονομιά" της εποποιίας του ΄87 δεν είναι μόνο ότι αναγόρευσε την εθνική μπάσκετ σε επίσημη αγαπημένη φέρνοντας "άλλες εποχές" όπως έλεγαν οι στίχοι του τραγουδιού που ερμήνευσαν οι Φατμέ με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και προέτρεψε πολύ κόσμο, μαγεμένο από την εκτελεστική δεινότητα του Γκάλη, το πάθος και την αυταπάρνηση του Γιαννάκη και τις συγκινήσεις που μπορεί να χαρίσει η "σπυριάρα", να ασχοληθεί με το σπορ της πορτοκαλί μπάλας, αλλά κυρίως αυτό που με πολύ γλαφυρό τρόπο ανέφερε χρόνια αργότερα σε ανάρτηση του ένας από τους "πιστούς στρατιώτες" του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος,  ο Γιάννης Μπουρούσης: "Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το «Ελλάς» που μπορεί να φωνάζουν δώδεκα  παίκτες, αλλά αγγίζει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων…"  

 Γιατί ακόμα και αν στα τριάντα και πλέον χρόνια που πέρασαν οι πρωταγωνιστές του άθλου άσπρισαν και γέρασαν, όλοι οι υπήκοοι της... "basketland" που δημιουργήθηκε από τότε, θα πατάνε πάντα το play στο βίντεο για να ξαναζωντανεύουν τις μνήμες και το μυαλό να ταξιδεύει σ' εκείνη τη «μαγική νύχτα».

 «Αγκαλιασμένοι όλοι στις βολές του Καμπούρη με τη φωνή του Φίλιππα Συριγου να αντηχεί: "η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης"... ", όπως τραγούδησαν οι locomondo τρεις δεκαετίες αργότερα, προκαλώντας την ίδια σχεδόν ανατριχίλα. 

Η πορεία στη διοργάνωση  

Οι δώδεκα ομάδες που συμμετείχαν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα χωρίστηκαν σε δύο ομίλους. Η Ελλάδα αγωνίστηκε στο πρώτο γκρουπ  και με συνολικό απολογισμό τρεις νίκες και δύο ήττες προκρίθηκε ως τέταρτη στην επόμενη φάση του τουρνουά πίσω από τις Σοβιετική Ένωση ,Γιουγκοσλαβία και Ισπανία. Αντίπαλος της εθνικής μας στα προημιτελικά ήταν η Ιταλία, η οποία παρά την ευνοϊκή παράδοση αφού δεν είχε γνωρίσει ποτέ την ήττα από την Ελλάδα, δεν μπόρεσε να προβάλει αντίσταση απέναντι στην αγωνιστική ανωτερότητα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος (78-90).

 Η πρόκριση επί των Ιταλών και κυρίως ο τρόπος που επιτεύχθηκε προκάλεσε κύματα ενθουσιασμού.

 Ο Τύπος έκανε λόγο για τον ευσεβή πόθο του χρυσού μεταλλίου έστω  κι αν στον ημιτελικό το εμπόδιο που θα έβρισκε στο δρόμο της η εθνική άκουγε στο όνομα Γιουγκοσλαβία, η οποία αναζητούσε τη ρεβάνς για την ήττα της στη φάση των ομίλων. Οι «πλάβι» υποτάχθηκαν για δεύτερη φορά από την ελληνική ομάδα (81-77) και ο δρόμος προς τη δόξα ανοιγόταν διάπλατα για τους Έλληνες διεθνείς.   Ο τελικός απέναντι στη Σοβιετική Ένωση   ήταν αναμέτρηση για γερά νεύρα και κρίθηκε στην παράταση -στην οποία η Ελλάδα αγωνίστηκε χωρίς τους Γιαννάκη και Φασούλα που αποβλήθηκαν με πέντε φάουλ- με τις δύο εύστοχες βολές του, «αγαθού γίγαντα», Αργύρη Καμπούρη να διαμορφώνουν το τελικό 103-101, αφού το σουτ νίκης  του Γιοβάισα στην τελευταία φάση δεν βρήκε στόχο.
 

Γιώργος Ε. Χόμπης Δημοσιογράφος