Πεζοπορία στις παρυφές της Δίκτης

Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2025 ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια αρκετά ζόρικη πεζοπορία στην ανατολική πλευρά της κορυφής της Δίκτης, Τσίβη (1.664).

Έναρξη απ’ τις Τάπες

Ξεκινάμε λίγο πριν τις εννιά από τον γραφικό οικισμό Τάπες (545) στους πρόποδες του βουνού, αφετηρία για πολλές πεζοπορικές διαδρομές. Ακολουθούμε τον ανηφορικό χωματόδρομο που εξυπηρετεί τους κτηνοτρόφους της περιοχής, όπως μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει από τα μαντριά με τα  αιγοπρόβατα.  Στο τέλος του δρόμου τελειώνουν και τ’ αστεία: παίρνουμε μια hard rock πορεία ίσα πάνω. Σηματοδοτημένη η διαδρομή, ακολουθεί ίχνη παλιού μονοπατιού, αλλά αυτό δεν μειώνει τη δυσκολία της.

Φανταστική η θέα στην ανηφόρα

Γενικά η διαδρομή μας σήμερα έχει πολλή την ανηφόρα και μαζεμένη. Ο καιρός ωστόσο είναι ιδανικός, μάλλον ζεστός για την εποχή, μένουμε τελικά με τα κοντομάνικα. Η ορατότητα καλή, μας χαρίζει μια φανταστική θέα. Ξεδιπλώνονται όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε τόσο το βόρειο όσο και το νότιο κρητικό πέλαγος, όλος ο κόλπος του Μεραμπέλλου, η πόλη και τα νησιά του Αγίου Νικολάου, ο κάμπος των Λακωνίων με τα χωριά του κλπ. Σε κάποια σημεία  (πχ θέση Σκουρδούλα ή Μεγάλου Κάστελλου) μας ανοίγεται ο ορίζοντας και στην άλλη πλευρά: στην κεντρική αρτηρία που συνδέει ΒΟΑΚ με οροπέδιο Λασιθίου, με τα χωριά Ποτάμους, Αμυγδάλους και Ζένια. Ένα μάθημα γεωγραφίας από τα καλά!

Στις πηγές

Περπατώντας στα φρύγανα κοιτάμε ίσα πάνω μας την κορυφή να κοντοσημώνει, όμως δεν είναι αυτή ο στόχος μας. Ακολουθώντας ένα μονοπάτι, εκτεθειμένο λίγο σε κάποια σημεία, θα βρεθούμε στο μέρος, που ο Γιώργος Ανδρουλάκης ονομάζει «Μέτωπο της Τσίβης», για την καταπληκτική του θέα. Εδώ είναι σφηνωμένη η πηγή της Χαλασάς (1.199), («Χαλασά»= σάρα, δηλαδή απότομη κατεβασιά του βουνού γεμάτη σαθρές πέτρες), που υδροδοτεί την πόλη του Αγίου Νικολάου. Το έργο της περίφραξής της ολόγυρα έγινε προπολεμικά με μουλάρια, αλλά και σήμερα με τα ίδια ζωντανά επιχειρούνται οι οποιεσδήποτε επιδιορθώσεις (πληροφορίες από Γιώργο Τουτουδάκη). Εδώ στην τσιμεντένια εξέδρα που μοιάζει να αιωρείται στον γκρεμό, δίπλα στη σκάφη με το γάργαρο νεράκι θα ξεκουραστούμε λίγο και θα φάμε το κολατσιό μας, μιας κι έπιασε μεσημεράκι. Και μετά θα πάρουμε πάλι την ανηφόρα –«Λίγο ακόμα», δίνει κουράγιο η Σοφία- με κατεύθυνση ΝΑ, για να βγούμε στην έτερη των πηγών, αυτή στο Ρίζωμα (1.317), μέρος ειδυλλιακό, όχι μόνο για τη θέα, αλλά και γιατί είναι περιτριγυρισμένο από δέντρα. Τα κλαδιά γυμνά, όμως το χαλί από πεσμένα φύλλα μας «δείχνει» ασφενδάμους, τα στολίδια της κρητικής φύσης, που δίνουν χρώματα στα φθινόπωρα μας. Οι χορτοσυλλέκτες της ομάδας εκμεταλλεύονται τη στάση για να βγάλουν κανένα χαρακούλι, που φυτρώνει γύρω απ’ την πηγή.  

Η κατάβαση απ’ το Μεγάλο Λαγκάδι

Κι έπειτα …αρχίζει η άχαρη κατάβαση –ότι ανεβαίνεις πρέπει να το κατεβείς, λογικό-, που θέλει ιδιαίτερη προσοχή και δυσκολεύει αρκετούς, πιο πολύ απ’ την ανηφόρα. Μια μοναχική αγροικία στη μέση της διαδρομής προφανώς μιτάτο, βοηθά να ταυτοποιήσουμε  τη θέση ως Μεσαρμί. Μετά θα πάρουμε ίσα κάτω ως τη  Μεσοκουντούρα (τοπωνύμια παρμένα από τις εξερευνήσεις στην περιοχή του Γιώργου Ανδρουλάκη, τον οποίο κι ευχαριστούμε) και θα ακολουθήσουμε το φαράγγι  (Μεγάλο Λαγκάδι), που δασωμένο κι όμορφο με πολλά ανθρωπογενή ερείπια εδώ κι εκεί, αλλά κι αρκετά κουφάρια αιγοπροβάτων, θα μας οδηγήσει πίσω στις Τάπες, τις οποίες αντικρίζουμε με μεγάλη ανακούφιση!