«Χαίρε Διόνυσε» - Το αντίο του Σταύρου Ξαρχάκου στον Σαββόπουλο

«Χαίρε Διόνυσε, καλό σου κατευόδιο»: με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο αποχαιρετά ο μεγάλος Έλληνας μουσουργός, Σταύρος Ξαρχάκος, έναν άλλο σπουδαίο του ελληνικού πενταγράμμου, τον Διονύση Σαββόπουλο, που «έφυγε» χθες από τη ζωή, στα 81 του χρόνια.

Σε ανάρτησή του στη σελίδα του στο Facebook, ο Σταύρος Ξαρχάκος υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, ότι ο Σαββόπουλος δεν υπήρξε ποτέ «κανονικός», ως δημιουργός, καθώς διατηρούσε την αυθεντικότητά του, παρά τις επιθέσεις που κατά καιρούς δεχόταν.

Θίγει μάλιστα ένα ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα, σχολιάζοντας την τάση που έχει η ελληνική κοινωνία να θέλει τους καλλιτέχνες στα δικά της «μέτρα», σύμφωνα με το «κοινώς αποδεκτό».

«Η Τέχνη απαιτεί θάρρος, τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για το κοινό που τον κρίνει. Στην Ελλάδα, συχνά οι καλλιτέχνες κρίνονται με βάση το αν συμβαδίζουν με τις επικρατούσες απόψεις και ιδεολογίες. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, δεν υπήρξε ποτέ "κανονικός" με την παραδοσιακή έννοια. Η δύναμη της δουλειάς του προήλθε ακριβώς από την ατομικότητά του, την αντίστασή του στις επιταγές της κοινωνίας και την αυθεντικότητα που πάντα διατηρούσε. Παρά την αμφισβήτηση και τις επιθέσεις που δέχτηκε καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας του, το έργο του παραμένει αθάνατο, συνεχίζοντας να καθρεφτίζει την ψυχή του Έλληνα σε κάθε του κατάσταση. Αυτός είναι ο λόγος που, ακόμα και μετά τον θάνατό του, ο Διονύσης θα ζει μέσα από τα τραγούδια του, αποδεικνύοντας ότι η Τέχνη του δεν μπορεί να πληγωθεί από τις κοινωνικές πιέσεις» υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, ο διεθνούς φήμης συνθέτης και μαέστρος.

Αναλυτικά η ανάρτησή του

«Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες.

Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.

Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.

Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε…

Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!

Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κειμενό μου.

Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση.

Μια φορά μονάχα -και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του - όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω.

Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια .

Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος.

Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά , απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία.

Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας».

Ισως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό!

Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη;

Ας αναρωτηθούμε…

Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς «Κωλοέλληνας».

Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…

Χαίρε Διόνυσε

Καλό σου κατευόδιο

Σταύρος Ξαρχάκος»