Δημήτρης Ζευγώλης: Ένας διαφορετικός πανεπιστημιακός καθηγητής, ορειβάτης, δρομέας, ταξιδευτής και λάτρης της περιπέτειας

Δύσκολο να περιγράψει κανείς με λίγα λόγια το ποιός είναι και τι κάνει στη ζωή του ο Δημήτρης Ζευγώλης.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για να μπορέσεις να του προσδώσεις έναν μόνο χαρακτηρισμό που να περικλύει το βίο του με ακρίβεια.

Στην επαγγελματική του ζωή υπήρξε Πανεπιστημιακός Καθηγητής (σήμερα ομότιμος) αλλά έξω απ' αυτή ήταν, και είναι, ορειβάτης, δρομέας μεγάλων αποστάσεων, ταξιδευτής, κι όπως θα καταλάβετε διαβάζοντας τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που του απευθύναμε, θα του ταίριαζε και ο χαρακτηρισμός του λογοτέχνη, ένας σύγχρονος Χέμινγούεϊ Ελληνικής καταγωγής.

Και πάλι όμως οι συγκεκριμένες δραστηριότητες, δηλαδή η ορειβασία, το τρέξιμο, τα ταξίδια, όπως τις ξέρουμε, δεν χωρούν το Δημήτρη Ζευγώλη.

Και ο λόγος είναι τα διαφορετικά κίνητρα και προθέσεις του. Δηλαδή εκείνος σκαρφαλώνει σε βουνά όχι απλά για να τα θαυμάσει αλλά γιατί του αρέσει η περιπέτεια, τρέχει μεγάλες αποστάσεις όχι για να γυμναστεί και να κερδίσει μετάλλια αλλά γιατί θέλει να γνωρίσει νέα μέρη δοκιμάζοντας την πολιτισμική διάσταση του αθλητισμού, ταξιδεύει όχι για να πει ότι επισκέφθηκε έναν άγνωστο τόπο αλλά για να τον βιώσει με όλες του τις αισθήσεις.

Έχει ταξιδέψει σε μέρη που κάποιοι δεν μπορούν να φανταστούν καν πως υπάρχουν στο χάρτη του κόσμου μας.

Έχει συμμετάσχει σε δραστηριότητες που μοιάζουν εξωπραγματικές.

Αγαπά τη ζωή και τη ζει χωρίς να αφήνει λεπτό να πηγαίνει χαμένο, κι αυτό θεωρούμε πως είναι το μεγαλύτερο του κατόρθωμα και ο λόγος που μας παρακίνησε να σας τον συστήσουμε.

Η σχέση του με την Κρήτη

Παρότι κατάγεται από την Απείρανθο της Νάξου ο παππούς του του έλεγε πως οι ρίζες τους προέρχονται από την Κρήτη κι είναι γνωστό πράγματι, πως σε αυτό το χωριό μετακινήθηκαν και ρίζωσαν οικογένειες Σφακιανών.

Ίσως κι αυτός ήταν ο λόγος που η ζωή αργότερα τον έσπρωξε στο νησί μας καθώς στο ξεκίνημα της ακαδημιακής του καριέρας ο πρώτος του διορισμός, ως επίκουρου καθηγητή, ήταν στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Τα φτερά του βέβαια ήταν πολύ μεγάλα για να τον κρατήσουν σε ένα μέρος, αν και όπως θα καταλάβετε παρακάτω επιθυμία του είναι να ταξιδεύει παντού, όπου υπάρχει περιπέτεια, όπου μπορεί να δοκιμάσει τις αντοχές του και να γνωρίσει αυτό που κανένας ταξιδωτικός οδηγός δεν θα σου πει.

Διαβάστε όσα μας απάντησε στις ερωτήσεις που του θέσαμε και θα καταλάβετε...

1) Πότε ξεκινήσατε τα ταξίδια με ζητούμενο ορειβασία, πεζοπορία και τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων και τι αποτέλεσε το έναυσμα για να δείτε άλλους τόπους αλλιώς;

Πρέπει να γεννήθηκα με την ορειβασία μέσα μου…δεν εξηγείται διαφορετικά.

Όταν ήμουνα μικρός, οι γονείς μας, μας πήγαιναν στην Πάρνηθα οδικώς και μας άφηναν να «βοσκήσουμε» στη φύση μέσα στα έλατα και στους δροσερούς τόπους.

Μετά ήρθαν τα χρόνια τού διαβάσματος και κόπηκαν όλα! Την πεζοπορία την ξεκίνησα πάλι στα φοιτητικά μου χρόνια στη Γερμανία, εκεί που την ημέρα του πολιούχου, οι κάτοικοι δεν κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι, αλλά φορούν τα μποτάκια τους και πεζοπορούν.

Εκεί, αφυπνίστηκα, ενώ συνέχισα το βουνήσιο αυτό άθλημα και στα χρόνια που έμενα στην Ελβετία, στη χώρα των Άλπεων.

Έβλεπα τα βουνά σαν μια ερωτική έλξη, που βελτίωναν την υγεία μου (και τη σιλουέτα μου) και αυτό με οδηγούσε σε δυσκολότερες και πολυήμερες εξορμήσεις, που με έκαναν πιο δυνατό, επιζητώντας κάτι πιο πρωτόγνωρο και δύσκολο.... ένας κύκλος υγείας-ορειβασίας-υγείας-…., τουλάχιστον όχι φαύλος!

Πολύ αργότερα ήρθε το τρέξιμο στη ζωή μου. Δεν είμαι δρομέας με τη στενή έννοια του όρου, αλλά εκμεταλλεύομαι το τρέξιμο για να γνωρίσω τον κόσμο, το βλέπω σαν μια πολιτιστική διάσταση του αθλητισμού.

Δεν ταξιδεύω για να επισκεφτώ μια ακόμη πόλη και να δω τα αξιοθέατά της, που θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω και από φωτογραφίες του Διαδικτύου.

Διαβάζοντας, εμπνέομαι και σχεδιάζω νέες διαδρομές και νέους μακρινούς τόπους και μετά έρχεται η υλοποίηση ...το ταξίδι, με άλλα λόγια γίνομαι δημιουργικός.

Ταξιδεύω για να γεμίσουν τα μάτια μου από εμπειρία και έμπνευση, σαν ένας σύγχρονος Χέμινγούεϊ.

Ταξιδεύω για να βρεθώ σε άλλους πολιτισμούς και νοοτροπίες, να δοκιμάσω νέους ήχους, μυρωδιές και γεύσεις, να ακούσω να μιλάνε και εγώ να μην καταλαβαίνω λέξη, όπως στο Yufuin της Ιαπωνίας ή να συλλαμβάνω ερεθίσματα, άγνωστα μέχρι τότε.

Και όλα αυτά να γίνονται ασυναίσθητα. Ταξιδεύω ώστε το βιβλίο της ζωής μου να μην έχει λευκές σελίδες.

Ταξιδεύω για να ζήσω τους παλμούς του κόσμου, γιατί… «με τα ταξίδια δεν ξεφεύγουμε από τη ζωή, αλλά είναι ένας τρόπος για να μην μας ξεφύγει η ζωή», αυτό είναι το αγαπημένο μου απόφθεγμα.

2) Πόσες χώρες έχετε επισκεφθεί κι αν υπάρχει αριθμητικός στόχος για μελλοντικά ταξίδια;

Μπορεί ο αριθμός 60 να φαίνεται μεγάλος, εντούτοις υπάρχουν φίλοι που έχουν επισκεφτεί πάνω από 75-80 χώρες!

Είχα την ιδέα να δημιουργήσω ένα ταξιδιωτικό ιστολόγιο (blog), με σκοπό να ξεφυλλίζω τις σελίδες του και να θυμάμαι όμορφες αναμνήσεις απο πεζοπορίες στα βουνά της Παταγονίας, τις παραλίες με τη μαύρη άμμο (Ισλανδία), τις διαδρομές σε ορυζώνες (Νεπάλ), αλλά και τα χαμένα ραντεβού στην μακρινή Αλάσκα.

Το ιστολόγιό μου (https://destination2017.blogspot.com/) έχει μεγαλώσει και πλέον το εμπιστεύονται πολλοί φίλοι ως πηγή ενημέρωσης για ταξιδιωτικούς προορισμούς. 

Ο άμεσος στόχος μου είναι να ολοκληρώσω μέσα σε 3 χρόνια το "7 Halfs, 7 Cons, 7 Meds", δηλαδή 7 Ημιμαραθώνιους σε 7 ηπείρους και να έχω κατακτήσει 7 μετάλλια.

Μέχρι σήμερα έχω τερματίσει σε 5 ηπείρους, στη Βόρειο Αμερική (Νέα Υόρκη), Ευρώπη (Βερολίνο), Ασία (Angkor Wat), Αφρική (Κέιπ Τάουν) και Ανταρκτική. Μου απομένει ο αγώνας στην Αυστραλία (Σίδνευ) και η Νότιος Αμερική.

Ένας μελλοντικός μου στόχος είναι «η Μεγάλη Διάσχιση» (όπως την εννοούσε ο Μάρκο Πόλο) που με σύγχρονους όρους μεταφράζεται σε μία πορεία από το Βόρειο στο Νότιο Παγωμένο Ωκεανό (περίπου 15000χλμ, κυρίως με το τρένο, το λεωφορείο και τα πόδια), ξεκινώντας από κάποιο σημείο της βόρειας Σιβηρίας και τερματίζοντας στο Μέγα Αυστραλιανό Κόλπο, διερχόμενος από τους παγετώνες του Αλτάι, τις στέπες της εσωτερικής Μογγολίας, την Κίνα των υπερταχέων τρένων, το στενόμακρο Βιετνάμ, περνώντας στην Παπουασία και φθάνοντας στη βόρεια Αυστραλία, για να συνεχίσω τη διάσχιση του Australian Outback τερματίζοντας στη Μελβούρνη και εκεί να ατενίσω νοερά την Ανταρκτική.

Μία διάσχιση, εύκολη στη σχεδίαση (ας είναι καλά το Google map), δύσκολη στην οργάνωση, αλλά και αδύνατη στην πραγματοποίηση, όσο καιρό η Δύση εφαρμόζει κυρώσεις και αποκλεισμούς του ρωσικού εδάφους αποκόπτοντας κύριες μετακινήσεις στα εδάφη της.

3)  Από τα μέρη που έχετε βρεθεί υπάρχει κάποιο που μπορείτε να ξεχωρίσετε και γιατί;

Σαμοθράκη, βέβαια, που είναι εδώ κοντά μας, δεν χρειάζεται να κάνεις μίλια, να ταλαιπωρηθείς με το jet lack και να χαλάσεις του κόσμου τα λεφτά.

Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι αυτό το νησί αποπνέει έναν αέρα αινιγματικό, σχεδόν μυστηριακό, σαν να μου έλεγε ...έλα να με ανακαλύψεις.

Περιέχει αυτή τη μαγικότητα του ορεινού αναγλύφου της. Ανεβαίνοντας στο Σάος, με μέτριο υψόμετρο 1614 μέτρα, μπορεί να μην έχεις τα ύψη των βουνών της Πίνδου, έχεις όμως τη μεγάλη κλίση των απότομων μονοπατιών του Ολύμπου και τα βραχώδη περάσματα της Κορσικής. 

Το νησί είναι γεμάτο από ρέματα, ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες έχουν τρεχούμενο νερό, που σε συνδυασμό με το βραχώδες ανάγλυφο δημιουργούν φυσικές πισίνες, τις βάθρες. Κάθε σου βήμα είναι και μία νέα βάθρα, κάθε σου ματιά και ένας νέος διάκοσμος για να κολυμπήσεις, ακόμη και να διανυκτερεύσεις.

Απελευθερώνεσαι απο σκέψεις, ίσως και από ρούχα, ενώ οι νύμφες σε παραμονεύουν και σε  συντροφεύουν άμα λάχει, ορατές και αόρατες σε περιτριγυρίζουν. Το νησί είναι γεμάτο από μύθους.

Από την πρώτη στιγμή που φτάνεις στο νησί  δοκιμάζεις κάτι εναλλακτικό, μία χαλάρωση, ίσως και επιστροφή σε έναν πιο αυθεντικό τρόπο ζωής.

Φτάνοντας στα Θέρμα μπαίνεις αμέσως στους ρυθμούς του. Στη μικρή πλατεία όλοι φαίνονται χαλαροί και συζητούν χαμηλόφωνα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, το περιβάλλον σε ωθεί να εξωτερικευτείς, να προχωρήσεις σε απόκρυφες συζητήσεις, να αποκαλυφτείς, είναι σαν να συμμετάσχεις σε μια μυητική ιεροτελεστία, στο νησί των αρχαίων μυστηρίων, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι συνειδητά. 

Είναι ένα νησί, που ο πραγματικός χρόνος σε κάνει να γυρίσεις το ρολόι της ζωής σου πίσω, τότε που ήσουνα 25 χρονών με μεγάλα στρογγυλά μυωπικά γυαλιά, που ο σκελετός τους πρόδιδε την ηλικία σου, που ανέβαινες τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Daru και απέναντί σου, στεκόταν μια αέρινη γυναικεία φιγούρα, που δεν είχε κεφάλι, ούτε χέρια, είχε μόνο φτερά... ήταν η "Νίκη της Σαμοθράκης", στο Μουσείο του Λούβρου και χρόνια μετά την ξανασυναντάς εδώ στη Σαμοθράκη! 

Δεν χρειάζεται να είσαι 25 χρονών για να αισθανθείς και να ζήσεις το νησί με τον αέρα της ανεμελειάς και μιας ρέμπελης ζωής... ακολούθα τα λόγια του Γούντι Άλεν «..την επόμενη ζωή μου θέλω να την ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός και τελειώνεις σαν οργασμός..», γιατί η Σαμοθράκη είναι έρωτας!

4)  Αν σας ζητούσε κάποιος να του πείτε πέντε ξεχωριστούς κι όχι συνηθισμένους προορισμούς που θα του μείνουν αξέχαστοι εάν φθάσει ως εκεί, ποιους θα επιλέγατε και γιατί;

Η γη είναι γεμάτη από ασυνήθιστους προορισμούς, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιους ιδιαίτερους, θα επέλεγα εκείνους, όπου ήρθα αντιμέτωπος με την άγρια ζωή και με ελάχιστη παρουσία ανθρώπων.

Αυτοί οι προορισμοί είναι η χερσόνησος Μίτρε, στο νοτιότερο άκρο της Αργεντινής, που κάθε χρόνο την επισκέπτονται συνολικά γύρω στα 60-70 άτομα και τα Westfjords στο ΒΔ άκρο της Ισλανδίας, εκεί που υπάρχουν μόνο αρκτικές αλεπούδες και αγριοπούλια.

Επίσης, η διάσχιση του Αρχιπελάγους Αλεξάνδρου στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Αλάσκας και η πολιτεία British Columbia του δυτικού Καναδά.

Οι υπόλοιποι δυο προορισμοί είναι ο κόκκινος μονόλιθος Uluru στο Australian Outback της κεντρικής Αυστραλίας και η νήσος Kishu στη νότια Ιαπωνία.

5) Στην Κρήτη έχετε βρεθεί αρκετές φορές, ποια μέρη της ή άλλα στοιχεία της ως προορισμού σας κέρδισαν;

Η πρώτη μου επαγγελματική ενασχόληση ήταν στο Ηράκλειο, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, και έχω βρεθεί πολλές φορές στην κρητική ύπαιθρο είτε για τουρισμό ή για πεζοπορία.

Θυμάμαι ότι διαβαίναμε τα κακοτράχαλα μέρη προς τη Μονή Κουδουμά, ακόμη και την κατάβαση της Σαμαριάς με ρούχα πόλης και ανύπαρκτο ορειβατικό εξοπλισμό, περισσότερο από άγνοια παρά έλλειψη σωστού ρουχισμού.

Τα φαράγγια και το νότιο παραλιακό μονοπάτι Ε4 είναι αναμφίβολα τα διαμάντια της κρητικής γης, ενώ θεωρώ τη via ferrata στα Καπετανιανά μία από τις καλύτερες αναρρηχητικές διαδρομές, του είδους της, στην Ελλάδα.

Οι κρητικές διαδρομές ποτέ δεν τελειώνουν, χαίρομαι όταν δίνεται η ευκαιρία να περπατήσω τα μονοπάτια της και ο επόμενος στόχος μου θέλω να είναι πάλι τα νότια παράλιά της. 

6) Δε γνωρίζουμε άλλος Έλληνας να έχει τρέξει σε ημιμαραθώνιο στην Ανταρκτική κι αμέσως μετά σε δεύτερο ημιμαραθώνιο στο Κέιπ Τάουν στην Αφρική, πείτε μας λίγα λόγια γι αυτή την εμπειρία σας

Την Ανταρκτική την έχουν επισκεφτεί κάμποσοι Έλληνες. Οι περισσότεροι ήταν τουρίστες προσεγγίζοντας την ήπειρο συνήθως με τα κρουαζιερόπλοια απο την Ushuaia της Αργεντινής, ενώ οι υπόλοιποι το έχουν επιχειρήσει ορειβατικά, κυρίως σε οργανωμένες ομάδες.

Ακόμη, υπάρχει και έλληνας ερευνητής που έχει μείνει στην παγωμένη ήπειρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ σήμερα δυο ελληνίδες φοιτήτριες, από το Πολυτεχνείο Χανίων, βρέθηκαν εκεί για έρευνα.

Το 2020, μια ελληνίδα δρομέας τερμάτισε Μαραθώνιο στην Ανταρκτική και οκτώ χρόνια πριν, ένας (ελληνο)κύπριος μαραθωνοδρόμος τερμάτισε επίσης. Δεν γνωρίζω άλλον έλληνα/ελληνίδα δρομέα που να έχει τρέξει στην Ανταρκτική. Συνολικά, είμαστε μόνο τρεις από Ελλάδα-Κύπρο; Εντούτοις, θα πρέπει να είμαι ο πρώτος έλληνας μαραθωνοδρόμος, που τρέχει το μισό αγώνα στους πάγους (-16oC) και συνέχιζει τον υπόλοιπο αγώνα στους δρόμους της φωτιάς (+16oC), στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Ένας μοναδικός Μαραθώνιος που γίνεται σχεδόν ταυτόχρονα σε δυο ηπείρους.

Μετά από ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι 12 ωρών, διασχίζοντας όλη την Αφρική, έφτασα στο Κέιπ Τάουν, που μου φάνηκε μια πολύ όμορφη πόλη, μία πόλη που συνδυάζει απόκρημνα βουνά και ατέλειωτες παραλίες, όπου τα αφρισμένα κύματα του νότιου Ατλαντικού Ωκεανού βρυχώνται ξεσπάζοντας την ορμή τους στις βραχώδεις ακτές της. Κάτι ήξεραν οι Ολλανδοί όταν πρωτοεποίκησαν την περιοχή το 1652.

Στην πρώτη μας συνάντηση γνωριμίας συμμετείχαν αθλητές δρομείς παγκόσμιας εμβέλειας που η λάμψη τους αντανακλούσε την αρετή τους, αυτής της μηδενικής διάκρισης προς όλους τους παρεβρισκομένους. Μου συμπεριφέρονταν και συζητούσαν μαζί μου σαν να γνωριζόμασταν από χθες.

Στις 4 το πρωί της επομένης ξεκίνησε το ταξίδι. Αεροδρόμιο, check-in, καθαρισμός των παπουτσιών μας από σκόνες και λάσπες για να μην τις μεταφέρουμε στην Ανταρκτική, ενώ ένα Airbus A340 ήταν στη διάθεσή μας. Συνολικά ήμασταν 60 δρομείς και 10 μέλη προσωπικού πτήσης.

Οι πιλότοι, που ήσαν τυχαία έλληνες, μου εξήγησαν ότι μόνο αυτού του είδους τα αεροπλάνα είναι ικανά να μεταφέρουν επιβάτες στην Ανταρκτική, επειδή έχουν μεγάλη εμβέλεια καυσίμων (12000χλμ), που τους επιτρέπει ταξίδι με επιστροφή χωρίς ανεφοδιασμό. Επίσης, λόγω της Συνθήκης της Ανταρκτικής δεν επιτρέπεται να βρίσκονται στο έδαφός της, καθημερινά, περισσότερα από 80-100 άτομα (εκτός των μόνιμων ερευνητών) και αυτός είναι ο λόγος που καθιστά ένα τέτοιο ταξίδι μια μοναδική εμπειρία για τους ελάχιστους επιβάτες.

Είναι κάτι το ξεχωριστό να ίπτασαι στην ενδοχώρα της, κάπου 500 χιλιόμετρα από τις παγωμένες ακτές της και τους επιπλέοντες πάγους και να είσαι περίπου 2000 χλμ από το Νότιο Πόλο.

Ίσως να είμαι και ο πρώτος έλληνας δρομέας που έφτασε «τρέχοντας» τόσο κοντά στον πόλο! Μετά από 6 ώρες πτήση προσγειωθήκαμε σε έναν ειδικά διαμορφωμένο αεροδιάδρομο, πάνω σε παγετώνα πάχους 1000 και πλέον μέτρων, που τον είχαν ήδη φρεζάρει έτσι ώστε οι ρόδες του αεροπλάνου να μην ολισθαίνουν.

Ο αγώνας άρχισε αμέσως. Η ελληνική σημαία ήταν μία από τις 14 συνολικά που στόλιζαν την αψίδα της εκκίνησης. Ο καιρός ήταν υπέροχος, αν και είχε πολύ χαμηλή θερμοκρασία (-16C), τόσο η ξηρότητα του αέρα όσο και η άπνοια δημιουργούσαν συνθήκες ενός ανοιξιάτικου πρωινού, που τα χνώτα της αναπνοής λές και σχημάτιζαν πιρουέτες ολόγυρά σου. Το τοπίο ολόλευκο και εκτυφλωτικό, που χωρίς γυαλιά ηλίου ήταν αδύνατον να ανοίξεις τα μάτια σου.

Έτρεχα, έτρεχα και στο μυαλό μου περνούσαν εικόνες σε όλες τις αποχρώσεις του λευκού. Δεν με ενδιέφερε ο χρόνος τρεξίματος, δεν ήθελα να περάσουν αυτές οι στιγμές, που συμβαίνουν μόνο μια φορά στη ζωή μας.

Το επιτρεπτό οκτάωρο παραμονής μας στην Ανταρκτική πέρασε γρήγορα και επιβιβαζόμαστε στο Airbus A340 για το ταξίδι της επιστροφής. Φτάνουμε στο Κέιπ Τάουν στις 3 τα μεσάνυκτα.

Στο ξενοδοχείο, πέφτω για ύπνο και ξυπνώ μετά από 2 ώρες. Ετοιμάζομαι και πηγαίνω στο σημείο εκκίνησης του δεύτερου Ημιμαραθωνίου. Από τον αγώνα των πάγων σε αγώνα της φωτιάς (στη νότια Αφρική είναι καλοκαίρι). Ένας μοναδικός Μαραθώνιος στη ζωή μου.

7) Έχοντας ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και γνωρίζοντας τόπους ζώντας τους τι έχετε να πείτε σε εκείνους που οι μόνες τους διαδρομές είναι με αυτοκίνητο και τα ταξίδια τους περιορίζονται σε τυπικές επισκέψεις σε τουριστικά αξιοθέατα;

Δύσκολη ερώτηση για το τέλος της συνέντευξής μας, αλλά προτού σάς απαντήσω, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία που συνέβη πριν λίγα χρόνια.

Ως υπεύθυνος του Erasmus στο εκπαιδευτικό ίδρυμα όπου εργαζόμουνα, είχα προτείνει σε ένα νεαρό συνάδελφο να συμμετάσχει στις ανταλλαγές προσωπικού με χώρα της κεντρικής Ασίας, όπου θα ταξίδευε, θα έμενε εκεί για 15 μέρες με σκοπό τη διδασκαλία, ενώ παράλληλα θα γνώριζε την ιστορία της χώρας και της ευρύτερης περιοχής των Ιμαλαίων και μάλιστα με ελάχιστη δική του συμμετοχή.

Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που όλη την ημέρα τριγυρνούσε στο γραφείο μου ζητώντας και άλλες λεπτομέρειες. Έλαμπε, σαν μια ηλιακτίδα που ξετρυπώνει μέσα από το νεφελώδη ουρανό και φωτίζει ένα χορταριασμένο ανοιξιάτικο κάμπο αντανακλώντας αυτό το ανοικτοπράσινο χρώμα του Κήπου της Εδέμ!! 

Την επόμενη μέρα τον συναντώ, αλλά η όψη του ήταν μάλλον κιτρινοπράσινη, σαν ο κάμπος νάρχιζε να ξεραίνεται από μια αποπνικτική και τυρρανική καλοκαιρινή ζέστη: ξέρεις, μου λέει, είναι πολλές οι μέρες που θα λείπω και πρέπει να… να…. να…. Μπορείς να λείψεις μόνο μια εβδομάδα…, του λέω, ….αν είναι μόνο αυτό που σε εμποδίζει... Είμαστε «φθινόπωρο» και η όψη του έχει πάρει μία πινελιά θλίψης και μελαγχολίας ενάντια στο ρομαντισμό της άνοιξης,  χμ! μου είπαν να προσέχω εκεί πάρα πολύ τη διατροφή, το νερό, τα κουνούπια, τα… τα….. και έχω μικρά παιδιά στο σπίτι….,  δεν είσαι ο μόνος που έχεις παιδιά και πηγαίνεις στην Ασία και θα γυρίσεις υγιής…, επιμένω, προσπαθώντας να του αναπτερώσω ένα τσακισμένο ηθικό… όμως ο «χειμώνας» έχει ήδη μπει και η όψη του φαινόταν σαν του διπρόσωπου Ιανού μέσα σε χιονοθύελλα που «απλώνεται σαν μεταξωτό χαλί» και του δίνει ελπίδα για το ταξίδι που έρχεται και από την άλλη μιας χιονοθύελλας «οδυνηρά κρύας» που εμποδίζει το ταξίδι του, …έχω πρόβλημα στο σπίτι, σ’ευχαριστώ για την πρότασή σου! 

Αυτά σκεφτόμουνα και αναλογιζόμουνα, αν ο καλός μου συνάδελφος αντιπροσώπευε τις 4 εποχές του Βιβάλντι ή μία καθημερινότητα της κοινωνίας μας  με τα «don’t», αλλά γρήγορα άλλαξα σκέψεις γιατί θυμήθηκα τη συζήτηση ενός ψυχολόγου φίλου μου, που μου εξέθετε την άποψη, πως το κάθε «κλικ» που συμβαίνει στη ζωή μας είναι το αποτέλεσμα μιάς επιθυμίας που κρύβεται βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό μας και αναδύεται την κατάλληλη στιγμή.

Και η στιγμή αυτή δεν είχε έρθει για τον αγαπητό μου συνάδελφο. Η πρόταση (και όχι συμβουλή) στους φίλους αναγνώστες θα ήταν «…μην περιμένεις τον Γκοντό… περίμενε το κλικ» (η φράση αυτή αποτελεί ένα λογοπαίγνιο του γνωστού θεατρικού έργου του Σάμιουελ Μπέκετ, στο οποίο οι άνθρωποι περιμένουν την άφιξη μιας αόρατης δύναμης που θα τους αλλάξει τη ζωή, αλλά δεν έρχεται ποτέ..).

8) Πανεπιστημιακός, ταξιδευτής, δρομέας και με λογοτεχνικές ανησυχίες αν κρίνουμε από τον τρόπο παρουσίασης επιλεγμένων ταξιδιών σας στο Blog που έχετε δημιουργήσει, σας φτάνουν οι ώρες της ημέρας, του μήνα και του χρόνου;

Ευχαριστώ θερμά για τους τιμητικούς τίτλους που μου προσδίδετε, αλλά αν εξαιρέσω τον πανεπιστημιακό, που πράγματι κατέχω (σήμερα πλέον ως ομότιμος καθηγητής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου), όλοι στη ζωή μας έχουμε γίνει ταξιδευτές είτε με τα φτερά του μυαλού μας είτε με μια βαλίτσα στο χέρι διανύοντας μικρές ή μεγάλες αποστάσεις.

Βέβαια, κάποια στιγμή υπερέβαλα, κάνοντας πολύ συχνά ταξίδια ή τρέχοντας δίπλα στον Bayon temple, το σπουδαίο ναό στο Angkor Wat της Καμπότζης, ακόμη και ορειβατώντας στην ιερή λίμνη  Khayer των Ιμαλαίων, αλλά σε αυτά τα μοναδικά ταξίδια οφείλω τις λογοτεχνικές μου δεξιότητες.

Χωρίς περιπέτεια, δεν θα μπορούσα να ήμουνα δημιουργικός. Αλλά νομίζω ότι άλλο με ρωτήσατε…. αν μου φτάνουν οι ώρες… χμ! προσπαθώ να τις γεμίσω τις υπόλοιπες… έχετε κάτι να μου προτείνετε;

Ποιος είναι ο Δημήτρης Ζευγώλης με λίγα λόγια

Για την ιστορία αξίζει ν’ αναφέρουμε πως ο Δημήτρης Ζευγώλης γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά η οικογένεια του κατάγεται από τ’ Απεράθου της Νάξου.

Ωστόσο από μικρό παιδί άκουγε τον παππού του να του λέει «εμείς είμεστα Κρητικοί, καταούμεστα απού τα Σφακιά τση Κρήτης» κι αυτό κάπως εξηγεί και την σχέση του με την Κρήτη και τους ανθρώπους της. 

Σπούδασε την επιστήμη της Φυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε το διδακτορικό του στη Γερμανία.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 διορίστηκε επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, αλλά ως ανήσυχο πνεύμα που ήταν συνέχισε τις ευρωπαϊκές του περιπλανήσεις στο ΕΤΗ Ζυρίχης και στο ερευνητικό κέντρο Garching του Μονάχου, από όπου αργότερα διορίστηκε Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών. 

Στις αρχές του 2000 μετακινήθηκε στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ως Καθηγητής και διοργάνωσε ή μάλλον αφύπνισε τη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών, της οποίας σήμερα είναι Ομότιμος Καθηγητής.

Έχει ταξιδέψει σε όλες τις ηπείρους, είτε για εκπαιδευτικούς σκοπούς, είτε με το πρόγραμμα Erasmus (στο οποίο υπήρξε και ακαδημαϊκός υπεύθυνος την περίοδο 2004-2018), αλλά και ως ορειβάτης, θαλασσοπόρος και δρομέας μεγάλων αποστάσεων.  

Δημιούργημα του το ταξιδιωτικό blog, «destination2017.blogspot.com», το οποίο εμπιστεύονται πολλοί αναγνώστες ως πηγή ενημέρωσης για ταξιδιωτικούς προορισμού