Μέσα σε 20 ημέρες οι ορειβάτες της Κρήτης αποχαιρέτησαν τρία δικά τους παιδιά και ο πόνος είναι αβάσταχτος

Οι Ορειβάτες της Κρήτης θρηνούν.

Εδώ και περίπου 20 ημέρες τα δάκρυα δεν έχουν στερέψει από τα μάτια τους.

Πρώτα για τον 37χρονο Στέλιο Παπαδογιαννάκη, που έχασε τη ζωή του μετά από τραυματισμό και κρατική ολιγωρία στο Φαράγγι του Αμπά στις 7 Δεκεμβρίου, και τώρα για τον 55χρονο Θανάση Κολοτούρο και την 32χρονη Δώρα Καπλάνη που παρότι δεν ήταν Κρητικοί είχαν ζήσει πολλά χρόνια στο νησί μας κι είχαν «πολιτογραφηθεί» πλέον ως Κρητικοί ορειβάτες.

Ο Θανάσης Κολοτούρος και η σύντροφος του Δώρα ήταν ανάμεσα στους τέσσερις ορειβάτες που καταπλάκωσε χιονοστιβάδα στα Βαρδούσια.

Και οι τρείς , ο Στέλιος, ο Θανάσης και η Δώρα, που χάθηκαν μέσα σε ένα 20ήμερο, ήταν έμπειροι ορειβάτες, γεμάτοι ζωή, γεμάτοι όνειρα και σχέδια για την επόμενη περιπέτεια τους σε κάποιο βουνό ή φαράγγι, γεμάτοι εικόνες από τις πολυάριθμες εξορμήσεις τους στην Κρήτη, την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο 55χρονος Θανάσης λάτρευε κάθε είδους δρασηριότητα στη φύση αλλά και τη φωτογραφία και έτσι κάθε εξόρμηση του συνοδεύονταν από εικόνες εντυπωσιακές και αξιοζήλευτες.

Πρόσφατα είχε συνταξιοδοτηθεί από την Πολεμική Αεροπορία και πήρε απόφαση να αλλάξει τη ζωή του και να μετακομίσει από την Κρήτη στην Πάτρα.

Ζούσε για χρόνια στη Σητεία όπου είχε δημιουργήσει την οικογένεια του κι ήταν μέλος σχεδόν σε όλους τους Ορειβατικούς Συλλόγους του νησιού γιατί ήταν ανήσυχο πνεύμα κι ήθελε να μην αφήσει σπιθαμή βουνού και φαραγγιού χωρίς να την εξερευνήσει.

Η καλή φυσική κατάσταση του επέτρεπε να λαμβάνει μέρος και σε ορεινούς αγώνες τρεξίματος που αποτελούσαν ένα ακόμα χόμπι του.

Η νεαρή εκπαιδευτικός Δώρα Καπλάνη από χωριό των Τρικάλων είχε εργαστεί σε διάφορα σχολεία της Ανατολικής Κρήτης και λάτρευε επίσης τις ορειβατικές εξορμήσεις και μάλιστα τις δύσκολες, γι αυτό και δεν δίστασε να πάει με το φίλο της Θανάση και τους άλλους δυο της παρέας στα Βαρδούσια όπου έμελλε να κοπεί το νήμα της ζωής της.

Όπως ανέφερε ο πατέρας της έκανε χρόνια ορειβασία όμως δεν τους ενημέρωνε που θα πήγαινε αλλά μόνο όταν επέστρεφε.

Ο 37χρονος Στέλιος ή  "Λούκος", όπως τον ήξεραν οι φίλοι του, ήταν άνθρωπος με πάθος για τις δραστηριότητες στη φύση και ειδικά με την ορειβασία και την κατάβαση φαραγγιών.

Ο θάνατος του ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί αν οι αρμόδιες Αρχές έδειχναν έγκαιρα αντανακλαστικά και φρόντιζαν η διάσωση του, μετά τον τραυματισμό που υπέστη, να γίνει άμεσα χωρίς χρονοτριβή.

Οι τρεις αυτοί θάνατοι έχουν συγκλονίσει τους χιλιάδες φίλους του βουνού και των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με αυτό σε όλη την Κρήτη.

Κυρίως γιατί επρόκειτο για άτομα με εμπειρία κι όχι αρχάριους που με τις πρώτες εξορμήσεις τους μπορούσαν να έλθουν πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο.

Εκατοντάδες μηνύματα θλίψης για τις απώλειες του έχουν κατακλείσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το αντίο προκαλεί πόνο καθώς οι ορειβάτες, ειδικά εκείνοι που επιδίδονται σε δύσκολες αναβάσεις, δένονται πολύ μέσα από τις δυσκολίες.

Ο προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο Λασίθι γνωστός επίσης για τις ορειβατικές του ικανότητες και δραστηριότητες, ο Γιώργος Μαμάκης, αποχαιρετά τους τρείς φίλους του με μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση.

 "Είκοσι μέρες...

Και μέσα τους έσπασε κάτι που δεν αναιρείται.

Μου αφαιρέθηκαν κομμάτια ζωής.

Κομμάτια ταυτότητας.

Κομμάτια του «ποιος είμαι όταν είμαστε μαζί».

Δεν είναι θλίψη.

Είναι βάρος που δεν κατεβαίνει από το στήθος.

Είναι ένα μόνιμο σφίξιμο, σαν να κρατάς την αναπνοή σου και να μην σου επιτρέπεται να την αφήσεις. Μέσα σε είκοσι μέρες σου  αφαίρεσαν τρεις ζωές μαζί και σου είπαν «προχώρα».

Ο Στέλιος.

Ο Θανάσης.

Η Δώρα.

Δεν υπήρξε χρόνος.

Δεν υπήρξε σειρά.

Δεν υπήρξε έλεος.

Ο ένας έφυγε στον Αμπά  και πριν προλάβω να το καταλάβω, μου πήραν τον δεύτερο στα Βαρδούσια. Και πριν το σώμα μου μάθει πώς να πενθεί, χάθηκε και η τρίτη. Σαν να μην είχε δικαίωμα η ψυχή μου να επεξεργαστεί τίποτα. Σαν να με πέταξαν κατευθείαν στο βαθύ μαύρο.

Δεν είναι τρία ονόματα.

Είναι τρεις πληγές ανοιχτές ταυτόχρονα.

Ήταν φίλοι μου. Από αυτούς που δεν τους αποκαλείς συχνά φίλους, γιατί είναι κάτι παραπάνω. Είναι άνθρωποι που μπαίνουν μέσα στη ζωή σου και την αλλάζουν σιωπηλά. Που τους εμπιστεύεσαι χωρίς εφεδρείες. Που ξέρεις πως αν όλα χαθούν, αυτοί θα μείνουν.

Και δεν έμειναν.

Ο Στέλιος — παρουσία με βάρος, με νόημα, με καρδιά.

Ο Θανάσης — σταθερός σαν έδαφος, ήσυχος σαν υπόσχεση που κρατιέται.

Η Δώρα — φως ανθρώπινο, ζεστό, από εκείνα που δεν θαμπώνουν, αλλά σώζουν.

Δεν έφυγαν «όταν ήρθε η ώρα».

Τους άρπαξε ο κόσμος.

Τους ξερίζωσε από το αύριο.

Δεν έφυγαν απλώς.

Αποσπάστηκαν βίαια από τη ζωή μου.

Και κουβαλάω σκέψεις που δεν κλείνουν, εικόνες που επανέρχονται, λέξεις που δεν ειπώθηκαν και τώρα ουρλιάζουν. Κουβαλάω τη σιωπή του τηλεφώνου. Την αμηχανία του κόσμου που συνεχίζει. Την αίσθηση ότι περπατάω, αλλά κάτι μέσα μου έμεινε πίσω.

Τα βουνά είναι εκεί.

Αλλά είναι άδεια.

Και το πιο σκληρό δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πια.

Είναι ότι συνεχίζουν να ζουν μέσα μου.

Στα «θα το λέγαμε στον Στέλιο».

Στο γέλιο που θα έφερνε ο Θανάσης.

Στη σιωπηλή συμφωνία της Δώρας.

Αυτό δεν περνά.

Αυτό εγκαθίσταται.

Σε είκοσι μέρες δεν έχασα φίλους.

Μετατοπίστηκε ολόκληρος ο εσωτερικός μου κόσμος.

Έχασα την αίσθηση της ασφάλειας.

Έχασα την αφέλεια ότι τα καλά κρατάνε.

Έχασα κομμάτια του εαυτού μου που δεν θα επιστρέψουν.

Και αν ακόμα στέκομαι, δεν είναι δύναμη.

Είναι βάρος που δεν έχει πού να πέσει.

Στέλιο.

Θανάση.

Δώρα.

Δεν σας αποχαιρετώ.

Δεν σας αποδέχομαι ως απώλεια.

Σας κρατάω μέσα μου,

σαν πληγή ανοιχτή,

Δεν σας κλείνω σε μνήμη ή σε παρελθόν.

Σας κουβαλάω μέσα μου, κάθε μέρα,

σαν πόνο που δεν ζητά λύτρωση,

σαν αγάπη που δεν διαπραγματεύεται,

σαν φορτίο που δεν φεύγει.

Και αυτό δεν είναι παρηγοριά.

Είναι η αλήθεια μου"