ΠΑΓΝΗ: Νέα καταγγελία απο το Σωματείο Εργαζομένων που μιλά για ανεπάρκεια στην παρηγορική φροντίδα

Το τραγικό συμβάν, που εκτυλίχθηκε πριν κάποιες εβδομάδες στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, όπου ο σύζυγος μιας 85χρονης αποφάσισε να τη «λυτρώσει» από το «μαρτύριο» του καρκίνου, η αγωνία πολλών συνανθρώπων και η ανάγκη για ανακούφιση από τους αφόρητους πόνους φέρνει στην επιφάνεια τη σοβαρή ανεπάρκεια δημόσιων δομών παρηγορικής φροντίδας και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης ασθενών με κακοήθειες προχωρημένου σταδίου ή με χρόνιο πόνο.

Είναι μια κατάσταση που καταγγέλλουν και οι αναισθησιολόγοι των ιατρείων πόνου της Κρήτης, αλλά και η Ελληνική Εταιρεία Αλγολογίας σε πρόσφατη ανακοίνωσή τους.

Οπως αναφέρει δε το Σωματείο Εργαζομένων του ΠΑΓΝΗ,  ενδεικτική των ελλείψεων αυτών είναι η κατάσταση με το ιατρείο πόνου του ΠΑΓΝΗ, που εξυπηρετεί ετησίως πάνω από 2500 ασθενείς με ογκολογικά, νευρολογικά, ορθοπεδικά, ρευματολογικά, κ.ά. νοσήματα, αριθμός που έχει αυξηθεί τα τελευταία δύο χρόνια λόγω της διακοπής λειτουργίας του αντίστοιχου ιατρείου του Βενιζελείου (εξαιτίας έλλειψης αναισθησιολόγων). 

Συμφωνα με την ανακοινωση το ιατρείο πόνου του ΠΑΓΝΗ καλύπτεται μόνο από δύο αναισθησιολόγους (εκπαιδευμένους στην αλγολογία) και μια νοσηλεύτρια, χωρίς ψυχολόγο. Λειτουργεί 3 φορές τη βδομάδα και η αναμονή για μη επείγοντα (π.χ. μη ογκολογικά) περιστατικά φτάνει τους 2 μήνες. 

«Δεν είναι ενταγμένο στον οργανισμό του νοσοκομείου, γι’ αυτό δεν προκηρύσσονται θέσεις εκπαιδευμένου προσωπικού για τη στελέχωσή του. Μάλιστα, σε περίπτωση αναρρωτικής ή άλλης άδειας αναισθησιολόγου, ο γιατρός του ιατρείου πόνου καλείται να καλύψει τα τακτικά χειρουργεία.
Εκτός της ανεπάρκειας και της υποστελέχωσης των ιατρείων πόνου, απουσιάζει ένα ολοκληρωμένο δίκτυο ενδο- και εξω-νοσοκομειακών δημόσιων δομών ανακουφιστικής φροντίδας ογκολογικών ασθενών και πασχόντων από χρόνιο άλγος. Μάλιστα, δεν υπάρχει η δυνατότητα για κατ΄ οίκον αντιμετώπιση χρόνιου πόνου ασθενών που δυσκολεύονται να μετακινηθούν. Επιπλέον, οι ελλείψεις σε δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας συνεπάγονται τη στέρηση των ασθενών αυτών και των οικογενειών τους από την αναγκαία ψυχολογική υποστήριξη, ενώ την ταλαιπωρία τους επιτείνει και η ένδεια κέντρων αποκατάστασης (π.χ. για νευρολογικούς ασθενείς με αναπηρία).
Οι ελλείψεις αυτές έχουν σοβαρές επιπτώσεις στους ασθενείς, οδηγούν σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, στη συναισθηματική τους κατάπτωση, στη μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης, στην απομόνωσή τους από τον κοινωνικό περίγυρο, στην αδυναμία τους να εργαστούν, αλλά και στην οικονομική τους επιβάρυνση», σημειώνεται.

Και η ανακοινωση καταλήγει λέγοντας ότι:

«Η ανεπάρκεια παρηγορικής φροντίδας είναι κι αυτή αποτέλεσμα της «ανάλγητης» πολιτικής των κυβερνήσεων, που υποχρηματοδοτούν και εμπορευματοποιούν την υγεία και άλλα βασικά αγαθά, που αδιαφορούν για τον πόνο και τις ανάγκες μας, που εγκαταλείπουν ασθενείς τους οποίους θεωρούν «μη παραγωγικούς», κι όλα αυτά με σκοπό την απαλλαγή του κράτους από «περιττές» (για τα Υπουργεία) κοινωνικές δαπάνες και την αύξηση της κερδοφορίας ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο.  
Δεν ανεχόμαστε ασθενείς να μένουν αβοήθητοι στη σωματική και ψυχική οδύνη τους. Όλοι έχουν ανάγκη και δικαίωμα να ζουν και να φεύγουν με αξιοπρέπεια. Απαιτούμε την κρατική στήριξη ασθενών που υποφέρουν με αξιοποίηση όλων των επιστημονικών εξελίξεων. Διεκδικούμε:
• Ανάπτυξη και πλήρη στελέχωση επαρκών δημόσιων νοσοκομειακών και πρωτοβάθμιων δομών ανακουφιστικής φροντίδας και ψυχοκοινωνικής στήριξης για ασθενείς με καρκίνο ή χρόνιο πόνο και τις οικογένειές τους, ενταγμένων σε ένα ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας
• Ένταξη ιατρείων πόνου στον οργανισμό κάθε νοσοκομείου και πλήρης στελέχωσή τους με μόνιμους αναισθησιολόγους και νοσηλευτές εκπαιδευμένους στην αλγολογία, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, κοκ».