Η Δωδεκάβιβλος: Η αξία των βιβλίων σήμερα

Στις σημερινές συνθήκες η συμβολή, η ανάγκη των βιβλίων, των σοβαρών, δομικών βιβλίων για την διανοητική, μορφωτική, πολιτική καλλιέργεια και ακεραιότητα μας είναι πολύ μεγαλύτερη από άλλες ιστορικές εποχές. Τους λόγους αναλύω στο βιβλίο “Η Δολοφονία της Πολιτικής”. Δεν νομίζω ότι το Υπουργείο Παιδείας το έχει κατανοήσει. Πέρασαν από αυτό πολλοί, πολλές επαρχιώτες και επαρχιώτισσες.

Υπάρχει όμως μια άλλη εσωτερική παράμετρος που έκρινε κατά την γνώμη μου την εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών στην χώρα. Η φτωχή μάλλον ανύπαρκτη αυτόχθονη, εγχώρια βιβλιογραφία.

Ας το εκφράσω όμως διαφορετικά χάριν συντομίας.

Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος και οι επόμενοι διάδοχοι είχαν να προσφέρουν, να προτείνουν στις νέες γενιές μία “Δωδεκάβιβλο” η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική.

Όπως και τα Πανεπιστήμια. Το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής στην μεταπολίτευση έχει την δομική του αιτία και στην φτώχεια των Πανεπιστημίων. Η οποία στον μεγαλύτερο βαθμό συνεχίζεται σήμερα.

Αυτό το κενό ήθελε να καλύψει η δική μου διανοητική, επιστημονική, πολιτική συμβολή με την “Δωδεκάβιβλο”.

Δεν νομίζω ότι υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες κάτι παρόμοιο. Αυτή είναι η αλήθεια.

Οι νέες γενιές, για αυτές την έκανα, έχουν πλέον τα διανοητικά εφόδια να ερμηνεύουν το Ελληνικό γίγνεσθαι, να σχεδιάζουν το Ελληνικό οικοδόμημα σήμερα και την προέκταση του στο μέλλον.

Η γενιά μου δεν είχε μία “Δωδεκάβιβλο”. Είχε, τρέφονταν με δούλιον χόρτον τόσο στα “δεξιά” όσο και στα “αριστερά” βοσκοτόπια.

Αντιστάθηκα προσωπικά σε αυτό από την Ρώμη πολύ νέος στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., στην νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ., γενικότερα αλλά ήμουν πολύ μόνος ουσιαστικά.

Η “ευλογιά” προκάλεσε πολύ κακό στον ατομικό και συλλογικό ΝΟΥ της χώρας και των νέων γενεών.

Επρόκειτο περί Πανδημίας. Ακόμη δεν θεραπεύθηκε.