Το ελληνικό θαύμα στα νερά της Ιβηρικής χερσονήσου

Όταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου φόρεσε το στέμμα της βασίλισσας της Ευρώπης «αναγκάζοντας» όλο τον αθλητικό – και όχι μόνο- κόσμο να υποκλιθεί στο μεγαλείο της.

Το «μαγικό» καλοκαίρι του 2004 τα αδύνατα έγιναν δυνατά, η «αρμάδα» του Ότο Ρεχάγκελ κατατρόπωσε τη μία μετά την άλλη τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις, στρογγυλοκάθισε στο θρόνο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου «υποτάσσοντας» τους γίγαντες του αθλήματος της Γηραιάς Ηπείρου, δίνοντας παράλληλα σάρκα και οστά στο μότο γνωστής εταιρίας αθλητικών ειδών (impossible is nothing μτφ τίποτα δεν είναι αδύνατον) και οι Έλληνες όπου γης έπλεαν σε πελάγη πρωτόγνωρης και ανείπωτης ευτυχίας… 

Ο Γιώργος Χόμπης ενεργοποιεί το διακόπτη της… «μηχανής του χρόνου» και  θυμάται το καλοκαίρι του 2004 όταν μια μέρα σαν και τη σημερινή, στις 4 Ιουλίου 2004, λίγο πριν ανάψει η φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου έστελνε ολόκληρη τη χώρα στον έβδομο ουρανό, τότε που στα μπαλκόνια κυμάτιζαν περισσότερες γαλανόλευκες σημαίες ακόμα και από τις εθνικές επετείους και  οι Έλληνες όπου γης έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες  για να γιορτάσουν και να πανηγυρίσουν «μεθυσμένοι» από το νέκταρ της επιτυχίας το μεγαλύτερο θρίαμβο στην ιστορία του «ελληνικού πειρατικού».

Ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα έμοιαζε φτωχή για να περιγράψει το «θαύμα» που συντελέστηκε είκοσι ένα χρόνια πριν, στις 4 Ιουλίου του 2004 όταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας καθοδηγούμενη από τον Γερμανό προπονητή Οτο Ρεχάγκελ  «τρέλανε» ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο με τις εμφανίσεις της στο δωδέκατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το οποίο διεξήχθη στα γήπεδα της Πορτογαλίας και έγραψε  το πιο όμορφο παραμύθι,  την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα σε εθνικό επίπεδο, πετυχαίνοντας τον μεγαλύτερο θρίαμβο.

Οι σύγχρονοι έντεκα θεοί όπως έγραφε το λεωφορείο που μετέφερε την ελληνική αποστολή( η Αρχαία Ελλάδα είχε δώδεκα θεούς η σύγχρονη έχει έντεκα) σκαρφάλωσαν στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου επικρατώντας στον τελικό της Λισαβόνας της οικοδέσποινας του τουρνουά Πορτογαλίας με το χρυσό γκολ του Άγγελου Χαριστέα (0-1) και κατέκτησαν   για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού το βαρύτιμο τρόπαιο των  πρωταθλητών Ευρώπης.   Για την εθνική μας, η οποία είχε πάρει το εισιτήριο για την τελική φάση της διοργάνωσης ως πρώτη του ομίλου της στα προκριματικά μπροστά από την Ισπανία, η οποία διεκδίκησε την πρόκριση σε αγώνες μπαράζ, ήταν η δεύτερη έως τότε παρουσία της στο μεγάλο ευρωπαϊκό ραντεβού με την πρώτη να χρονολογείται το 1980 στο Κύπελλο Εθνών – όπως ονομαζόταν τότε η διοργάνωση – που διεξήχθη στην Ιταλία καταγράφοντας δύο ήττες και μία ισοπαλία.  

Η αρμάδα του Ότο Ρεχάγκελ ή ‘Ρεχακλή’ όπως τον χαρακτήρισαν τα ξένα μέσα ενημέρωσης αργότερα, κατάφερε όσο συνέχιζε την πορεία της στη διοργάνωση να μετατρέψει τις πόλεις της Πορτογαλίας στον πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό των Ελλήνων.  Μπορεί με την πρόκριση στη δεύτερη φάση ,με απολογισμό μία νίκη στην πρεμιέρα επί  της Πορτογαλίας(1-2) παιχνίδι το οποίο η μοίρα θα επιφύλασσε  να είναι και αυτό που θα έκλεινε αργότερα τη διοργάνωση, μία ισοπαλία απέναντι στην Ισπανία (1-1) και μία ήττα από τη Ρωσία(2-1), πολλοί να θεώρησαν ότι ο στόχος είχε επιτευχθεί και κάπου εκεί θα ολοκληρωνόταν  οι σελίδες του παραμυθιού, όμως το πλήρωμα του «ελληνικού πειρατικού» απέδειξε ότι είχε πάει στην ιβηρική χερσόνησο όχι μόνο για βρέξει τις πατούσες του αλλά για να κολυμπήσει σε πολύ βαθιά αχαρτογράφητα είναι η αλήθεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο νερά.

Όταν στον προημιτελικό το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα απέκλεισε   την ,εκ των φαβορί, ομάδα της Γαλλίας (0-1) , αλλά και στον ημιτελικό την Τσεχία χάρη στο γκόλ του Τραϊανού Δέλα στην παράταση με το ίδιο σκορ, όλοι κατάλαβαν ότι το… ξυπνητήρι της αφύπνισης των  Ελλήνων από το όνειρο δε θα χτυπούσε αν πρώτα δεν ύψωναν το… «τιμημένο» τρόπαιο ελληνικά χέρια στον ουρανό του «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας, αναγκάζοντας παράλληλα όλη την ποδοσφαιρόφιλη Ευρώπη να υποκλιθεί στο ελληνικό θαύμα.
 
Οι στιγμές που ακολουθούν είναι πρωτόγνωρες. Ένα ολόκληρο έθνος στο πόδι ξενυχτάει από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη, γιορτάζοντας τον καινοφανή θρίαμβο. Από το πιο απομακρυσμένο χωριό μέχρι τα μεγάλα αστικά κέντρα ο κόσμος ανεμίζει ελληνικές σημαίες, ξεχνάει ό,τι διαφορές μπορεί να είχε, βγαίνει αγκαλιασμένος στους δρόμους και τις πλατείες και «δε σταματά να τραγουδά ποτέ», όπως «υπαγόρευε» ο στίχος  ενός  από τα ευρηματικά συνθήματα που ακουγόταν στα γήπεδα της Πορτογαλίας και δονούσαν τις γαλανόλευκες ψυχές όπου γης.


Οι πανηγυρισμοί είναι ουρανομήκεις, η χαρά ανείπωτη, δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις, η υπερηφάνεια  ξεχειλίζει, ο  ενθουσιασμός σε δυσθεόρητα ύψη. Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας εκδίδει τη μία συγχαρητήρια ανακοίνωση μετά την άλλη.  Όλη η Ελλάδα στον έβδομο ουρανό όπως πολύ εύστοχα είχε σχολιάσει ο εκστασιασμένος Κώστας Βερνίκος, ο οποίος περιέγραψε τον ιστορικό τελικό για λογαριασμό της κρατικής τηλεόρασης, μόλις ο αρχηγός Θοδωρής Ζαγοράκης ύψωσε το βαρύτιμο τρόπαιο στον πορτογαλικό ουρανό, κρατώντας στα χέρια τη σημαία, την ίδια στιγμή που τα κομφετί «έλουζαν» τους συμπαίκτες του, συνθέτοντας όχι απλώς ένα εορταστικό σκηνικό, αλλά και την αναμφισβήτητα πιο ωραία εικόνα στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα.

Η κατάκτηση του τίτλου της πρωταθλήτριας Ευρώπης από την εθνική μας ομάδα, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, γίνεται πρώτη είδηση σε όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης , αλλά και στα κορυφαία διεθνή δίκτυα. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας διακόπτουν την κανονική ροή του προγράμματός τους, προκειμένου να μεταδώσουν  τις ιστορικές στιγμές. Απεσταλμένοι των τηλεοπτικών καναλιών γίνονται ένα κουβάρι με τους εκστασιασμένους φιλάθλους, οι δημοσιογράφοι «ουρλιάζουν» από τη χαρά τους στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις περιγράφοντας τα κατορθώματα της ελληνικής ομάδας, ενώ οι εφημερίδες της εποχής κυκλοφορούν με πηχυαίους και διθυραμβικούς τίτλους εξυμνώντας τους άθλους των ποδοσφαιριστών του Ρεχάγκελ.

Κατά την επιστροφή της αποστολής στα πάτρια εδάφη, δύο ημέρες αργότερα, οι Έλληνες «γκρεμίζουν» τα τείχη για να υποδεχθούν τους ήρωες του ιστορικότερου θριάμβου στα ποδοσφαιρικά χρονικά της χώρας.

Αναρίθμητα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες συνοδεύουν το πούλμαν της ελληνικής αποστολής από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» μέχρι το κατάμεστο από κόσμο Καλλιμάρμαρο Στάδιο.  Οι δρόμοι πλημμυρίζουν από τη λαοθάλασσα των φιλάθλων, οι οποίοι παραληρούν και όταν οι διεθνείς μας ανέβαίνουν στην εξέδρα που είχε διαμορφωθεί σηκώνοντας ξανά το… «τιμημένο» τρόπαιο, το «γαλανόλευκο» πάρτι μόλις ξεκινούσε...  

Για την ιστορία οι πρωταγωνιστές του θριάμβου που αποτελούσαν το… «πλήρωμα» του «ελληνικού πειρατικού» με «καπετάνιο» τον πρωτομάστορα του θριάμβου Ότο Ρεχάγκελ, ήταν οι Αντώνης Νικοπολίδης,Τάκης Φύσσας,Τραϊανός Δέλλας , Μιχάλης Καψής, Γιούρκας Σεϊταρίδης, Κώστας Κατσουράνης, Άγγελος Μπασινάς, Θοδωρής Ζαγοράκη, Στέλιος Γιαννακόπουλος, Ζήσης Βρύζας, Άγγελος Χαριστέας, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Στέλιος Βενετίδης, Γιώργος Καραγκούνης, Βασίλης Τσάρτας, Ντέμης Νικολαΐδης, Βασίλης Λάκης, Φάνης Κατεριανάκης, Κώστας Χαλκιάς, Γιάννης Γκούμας, Νίκος Νταμπίζας, Παντελής Καφές, Γιώργος Γεωργιάδης.