«Μη με αγγίζεις, μη μου μιλάς, μη με ρωτάς, μεινε μαζί μου»: Περιμένοντας τον Γκοντό

 «Τι θα έκανα που δεν έχω ήδη κάνει και χθες και προχθές
Περιεργαζόμενος το σκοτεινό μου φως
Και ψάχνοντας για κάποιο άλλο
Περιπλανώμενος μέσα στη δίνη μακριά από καθετί ζωντανό
Μέσα σ’ ένα σπασμωδικό μέρος
άφωνος μέσα σε φωνές χιλιάδες
Που συνωστίζονται στη κρυψώνα μου».

(Σάμιουελ Μπέκετ-Επιλεγμένα Ποιήματα 1930-1989)

Μια σπουδαία παράσταση με εξίσου σπουδαίες ερμηνείες που θέτει αμείλικτα ερωτήματα σε όλα τα υπαρξιακά ζητήματα που μας απασχολούν. Δε σου δίνει τις απαντήσεις, αλλά σε κάνει να αναρωτηθείς, να σκεφτείς. Τι ήταν αυτό που βίωσες.

Άνθρωποι που μένουν μόνοι, αντιμέτωποι με το χρόνο, με το θάνατο, με τη ζωή που έζησαν. Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον. Οι τραγικές αλήθειες και τα αγωνιώδη ερωτήματα της ύπαρξης μας. Ο αμείλικτος και ακαθόριστος χρόνος, η «δίψα» του ανθρώπου να πιαστεί από κάπου και να συνεχίσει, η ματαιότητα, η προσδοκία, η συνήθεια, η απόγνωση, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης/ εξουσίας-υποδούλωσης. «Πάντα βρίσκουμε κάτι για να μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ζούμε»

Η αδυναμία να βοηθήσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. «Τίποτα δεν γίνεται, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν φεύγει, είναι φοβερό», όπως επαναλάμβαναν οι πρωταγωνιστές.

"Ο άνθρωπος που φθίνει και συνεχώς συρρικνούται", όπως σπαρακτικά μονολογούσε στον στοχασμό του ο Λάκυ• Η προσωποποίηση της ανθρώπινης δυστυχίας (Ορφέας Αυγουστίδης).

Η προσπάθεια να τα καταφέρουμε. Να υπάρξουμε.

Όλοι περιμένουμε έναν Γκοντό, και περιμένουμε. Και περιμένουμε. Αλλιώς η ζωή είναι αβάσταχτη.‘ Όμως ο Γκοντό δεν έρχεται. Αυτό που ζούμε είναι, δεν έχει άλλο.

Ωδή στο εφήμερο. Στο τώρα.

Όπως είπε και ο Πότζο, τον οποίο υποδύθηκε ο απόκοσμα και αλλόκοτα γοητευτικός ( με εξαιρετική σωματικότητα/ εσωτερικοτητα όπως και ο Ορφέας Αυγουστίδης), Άρης Σερβετάλης: «Θα πάψετε επιτέλους να με βασανίζετε με τον καταραμένο τον χρόνο σας! Είναι απάνθρωπο! Πότε! Πότε! Μια μέρα! Δεν σας φτάνει αυτό; Μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα μουγγάθηκε, μια μέρα τυφλώθηκα, μια μέρα θα κουφαθούμε, μια μέρα γεννηθήκαμε, μια μέρα θα πεθάνουμε, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, δε σας φτάνει αυτό; Ξεγεννάνε καβάλα σ' έναν τάφο, αστράφτει το φως μια στιγμή κι ύστερα πάλι σκοτάδι”.

Εσύ, ποιον «Γκοντό» περιμένεις για να σωθείς από στην καθημερινότητά σου;

*Έλεγα ότι, επί κορωνοϊού, δε θα γίνομαι ρεζίλι στο τέλος κάθε παράστασης που με συγκινεί, όμως τώρα, προδίδομαι ευκολότερα. Μουσκεύει η μάσκα.